Τον χάρτη με τα σημεία όπου έκαναν παρεμβάσεις τους τελευταίους 16 μήνες της σύμβασης τους οι εργάτες Πυροπροστασίας στη Διεύθυνση Δασών Ροδόπης, παρουσιάζει μια εργαζόμενη του προγράμματος.
Οι 38 δασεργάτες, και συνολικά 44 συμβασιούχοι στο πρόγραμμα, διεκδικούν την ανανέωση της σύμβασης τους με την κυβέρνηση όμως δια στόματος Μηταράκη να ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί το αίτημα τους καθώς όπως δήλωσε «δεν εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες».
Ωστόσο, η κυβερνητική δήλωση μάλλον αμφισβητείται καθώς οι εργάτες με τις παρεμβάσεις τους συνέδραμαν ουσιαστικά σε συντηρήσεις δημοσίων χώρων, καθαρισμούς δασών, διάνοιξη δρόμων, δημιουργία αντιπλημμυρικών ζωνών κλπ.
Δείτε την ανάρτηση της εργαζόμενης:
«Υπήρξαμε μια ομάδα ανομοιογενή. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά υπόβαθρα, διαφορετικές αντιλήψεις. Υπάρχει όμως κάτι που μας ενώνει: αγαπήσαμε πολύ τη δουλειά μας και αφήσαμε πίσω μας το στίγμα μας.
Αυτούς τους περασμένους μήνες κάναμε την παρουσία μας αισθητή σχεδόν σε όλο τον νομό Ροδόπης. Τις περιοχές εργασίας μας τις βρήκαμε εγκαταλειμμένες από χρόνια, μερικές φορές και από την αρχή του χρόνου.
Συντηρήσαμε δημόσια κτίρια, εγκαταστάσεις και μνημεία. Καθαρίσαμε από πολλούς τόνους σκουπιδιών και βιομάζας πάρκα, άλση, περιαστικά δάση και περιβάλλοντες χώρους δημοσίων κτιρίων, μνημείων και σχολείων.
Ανοίξαμε δρόμους που είχαν κλείσει απ’ την άγρια βλάστηση μέσα στο δάσος, για να είναι προσβάσιμοι για τον κόσμο και την πυροσβεστική υπηρεσία.
Σε πολλά απ’ τα πεδία εργασίας μας αναλάβαμε την για ενάμισι χρόνο συντήρησή τους με πολλές επαναλαμβανόμενες επιχειρήσεις.
Σκληρύναμε τα χέρια μας με τον κόφτη, την τσουγκράνα, το φτυάρι, τη σκούπα.
Αποκτήσαμε δεξιότητες με το χορτοκοπτικό, το αλυσοπρίονο. Μάθαμε τεχνικές με τα πινέλα, το μυστρί, με τα οικοδομικά εργαλεία.
Στο τέλος κάθε μέρας κοιτάγαμε πίσω μας, χαρούμενοι για το αποτέλεσμα.
Τολμήσαμε να καμαρώσουμε.
Το αποτέλεσμα της δουλειάς μας φάνηκε στον απολογισμό των καμένων εδαφών αυτό το καλοκαίρι κι αμέσως το καρπώθηκαν άλλοι.
Κάπως έτσι έφτασαν οι δεκαέξι μήνες εργασίες μας στο τέλος τους. Θα ανακυκλωθούμε κι εμείς και θα ξεχαστούμε σαν τα σκουπίδια που μαζέψαμε. Από τις Υπηρεσίες και τους Δήμους με τους οποίους δουλέψαμε και για τους οποίους δουλέψαμε, έχουμε ξεχαστεί ήδη.
Ούτε μία δημόσια αναφορά από όλους αυτούς, σε εμάς, άλλωστε. Υπάρχει βιασύνη, πρέπει να έρθουν άλλοι, να χρησιμοποιηθούν κι αυτοί, να μάθουν να αγαπούν τη δουλειά τους και να μας ακολουθήσουν στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ εν τω μεταξύ το αποτέλεσμα της δουλειάς μας, αφού δεν θα έχει συντηρηθεί, θα έχει χαθεί. Ή, ακόμα χειρότερα, και πιο πιθανά, να αρχίσει το στημένο ‘’γλέντι’’ με διάφορους εργολάβους που περιμένουν στη γωνία.
Εμάς μας στέλνουν στα σπίτια μας, να βολευτούμε με το ταμείο ανεργίας, σχεδόν όσο θα παίρναμε για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, λιγότερο από 550 ευρώ.
Στην Ελλάδα όλη, είμαστε περίπου τεσσεράμισι χιλιάδες.
Στην Ροδόπη είμαστε 38, 44 μαζί με το διοικητικό και επιστημονικό προσωπικό.
Στον χάρτη που ακολουθεί είναι οι αναμνήσεις μας.
Στέλλα».
