Ποια είναι λοιπόν η «κακομαθημένη ελίτ», η νέα δεξιά πλειοψηφία που διαμορφώνεται από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών για το Δήμο Κομοτηνής (αλλά και γενικώς στην τοπική αυτοδιοίκηση α’ και β’ βαθμού) και πρόκειται να απεικονιστεί, μετά τη διαλογή των ψήφων, στη σύνθεση του νέου δημοτικού συμβουλίου; Αν στη δεξιά πλειοψηφία που κληρονόμησε από τον Πετρίδη ο Γκαράνης, προστεθούν και οι εκλεγέντες από το ακραιφνώς δεξιό ψηφοδέλτιο του Γραβάνη, που υποστήριξε η Νέα Δημοκρατία. Όπως επίσης και αυτοί της «εθνικιστικής» δεξιάς του «Σπάρτακου».
Θεωρώ ότι το δίλημμα των επαναληπτικών εκλογών της Κυριακής είναι πλαστό. Με διαμορφωμένη ήδη πλειοψηφία, το δίλημμα Γκαράνης ή Γραβάνης, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το background της πολιτικής και κοινωνικής σύνθεσης της πλειοψηφίας του νέου δημοτικού συμβουλίου συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής ομάδας νεόπλουτων, που η οικονομική κρίση δεν φαίνεται να άγγιξε. Μιας επαγγελματικής ελίτ, που αποκομίζει από τις δραστηριότητες του Δήμου συντεχνιακά και προσωπικά οφέλη. Ένας πολιτιστικός περίγυρος, συντηρητικών, φιλανθρωπικών και εκκλησιαστικών δράσεων στο πρότυπο του παλιού ΜΟΚ και της πάλαι ΧΕΝ.
Η εικόνα της πόλης, αρχίζει να μοιάζει με αυτήν πολλές δεκαετίες πίσω. Ή βρίσκεται πολύ κοντά να μοιάζει σ’ αυτήν. Κλειστοφοβική και οπισθοδρομική. Παρηκμασμένη αλλά μεγαλοϊδεατική. Με προκλητικές κοινωνικές ανισότητες και φαινόμενα ακραίας φτώχειας. Με λούμπεν φαινόμενα πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Ένα έμπειρο πολιτικό μάτι θα διέκρινε εύκολα τι επιχειρήθηκε σ’ αυτές τις εκλογές. Θα αντιλαμβανόταν από νωρίς τη στρατηγική του διπολισμού που ανέπτυξαν με επικοινωνιακά τεχνάσματα, οι δύο υποψήφιοι, που θα αναμετρηθούν τη δεύτερη Κυριακή για την εκλογή του Δημάρχου, με την συνεπικουρία του τοπικού Τύπου και των ηλεκτρονικών Μέσων επικοινωνίας. Ήταν ένα στημένο και καλά πληρωμένο παιχνίδι εντυπώσεων, χωρίς ουσιαστικές προγραμματικές και ιδεολογικές θέσεις και επιχειρήματα.
Μια πλειοψηφία που καθρεφτίζει το μικροαστικό κατεστημένο, που κρατά καθηλωμένη την πρόοδο της πόλης και του Δήμου, με τη μικροπολιτική και τις πελατειακές σχέσεις. Μια πολιτικά «παρασιτική ελίτ», που διεκδικεί την τοπική πολιτική εξουσία, να την διαχειριστεί, όχι για το καλό του Δήμου, αλλά για ίδιον πολιτικό όφελος, προσωπική προβολή και την εξουσία.
Όμως σ’ αυτήν την περίπτωση η ανάλυση των αποτελεσμάτων, δείχνει ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμη σοβαρότερα. Η επικράτηση μιας νέας δεξιάς πλειοψηφίας στο νέο δημοτικό συμβούλιο, σε έναν ήδη αποδυναμωμένο και αναποτελεσματικό Δήμο σε μια κρίσιμη καμπή γεωπολιτικών εξελίξεων και ευκαιριών, μας οδηγεί σε ακόμη χειρότερες προβλέψεις.
Που θα βυθίσουν τον παραμελημένο και αποδυναμωμένο Δήμο σε ακόμη μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική οπισθοδρόμηση, θα τον μετατρέψουν σε μια αποικία συντηρητικών ιδεολογιών και ποικίλων συμφερόντων.
Η «κακομαθημένη ελίτ» δεν είναι λοιπόν παρά οι εκλεκτοί της νέας πολιτικής τάξης, της νέας κοινωνικής εξουσίας, που αναδύθηκε μέσα από την οικονομική κρίση και φαίνεται απειλητικά αποφασισμένη. Οι εκλεκτοί αναδυόμενων επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, οι εκλεκτοί του εκκλησιαστικού κατεστημένου, «κοινωνικών και θεοσοφικών Λεσχών». Οι επιρροές ξένων συμφερόντων και γεωπολιτικών στρατηγικών.
Καληνύχτα σας.
Ξάνθος Κώστογλου
