«Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, η ανάγκη για την εξεύρεση ενός καινούριου φαντασιακού νοήματος που θα μας οδηγήσει σε μια πιο ελεύθερη και αυτόνομη πραγματικότητα παραμένει ζωντανή», αναφέρει στο μήνυμα της η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής
Πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο οποίος δολοφονήθηκε το 2008 στα Εξάρχεια από τον Ειδικό Φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα, πραγματοποίησαν την Τετάρτη 6/12 αλληλέγγυοι στην Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής και στο Αναρχικό Στέκι Utopia AD.
Η πορεία, η οποία ήταν ειρηνική καθ’ όλη τη διάρκεια της, ξεκίνησε λίγο μετά τις 6 το απόγευμα από την παλιά Νομική και διασχίζοντας τις οδούς Ορφέως, Λ. Ηρώων και Χαρ. Τρικούπη κατέληξε στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Στην οδό Τρικούπη μάλιστα και στην συμβολή με την οδό Ιώνων, στο ύψος του τουρκικού Προξενείου, οι αλληλέγγυοι πραγματοποίησαν ολιγόλεπτη στάση φωνάζοντας συνθήματα κατά του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν και του καθεστώτος του.
Στο μήνυμα της για την «μαύρη» επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής σημειώνει:
«Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη που έσπασε και θρυμμάτισε τη σιωπή μιας κανονικότητας η οποία εντείνονταν όλο και περισσότερο. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, σε συνδυασμό με τον ήδη υπάρχοντα κοινωνικό αναβρασμό, ξεσήκωσε κύμα εξεγερσιακών αντιστάσεων από πλήθος κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους σε πανελλαδικό επίπεδο. Τα κρατικά αντανακλαστικά κινήθηκαν με άξονες αφενός τη συγκάλυψη και αφετέρου τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης αναφορικά με το γεγονός καθεαυτό αλλά και με τις γενεσιουργές αιτίες του.
Μια σημαντική παρακαταθήκη που άφησε ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του δημοσίου χώρου. Πλήθος κόσμου αρχίζει να καταλαμβάνει δημόσια κτήρια, μετατρέποντας τα σε κέντρα πολιτικής ζύμωσης και αγώνα. Στις καταλήψεις αυτές οι εξεγερμένοι, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ξεφεύγοντας από λογικές ανάθεσης και τάσεις εκπροσώπησης, εξέφραζαν ακηδεμόνευτο πολιτικό λόγο καλώντας παράλληλα ολόκληρη την κοινωνία να στηρίξει και να συμμετέχει. Αποτέλεσμα της συμμετοχής ήταν η εκ νέου νοηματοδότηση του δημόσιου χώρου ως ελεύθερου και κοινωνικού, απελευθερωμένου από τα χαρακτηριστικά που του έχουν προσδώσει κράτος και κεφάλαιο, γεγονός το οποίο έγινε αντιληπτό με τη μετέπειτα δημιουργία καταλήψεων, ελευθέρων κοινωνικών χώρων και συνελεύσεων γειτονιών. Το μήνυμα προς τους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας ήταν πλέον ξεκάθαρο: ‘’Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας’’.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη ταρακούνησε για τα καλά το κοινωνικό σύνολο και άλλαξε τον τρόπο σκέψης και δράσης μιας ολόκληρης γενιάς. Χάραξε ένα διαφορετικό μονοπάτι μέσα από την αντίσταση, την αλληλεγγύη και την άμεση δημοκρατία και δημιούργησε ρωγμές αποδεικνύοντας με περίτρανο τρόπο προς τους διαχειριστές του κράτους πως όταν υπάρχει θέληση και οριζόντια οργάνωση καμία εξουσία δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη.
Εννέα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη οι παραπάνω μνήμες έχουν ξεθωριάσει. Η απάθεια, η εσωστρέφεια και η εξατομίκευση βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην ‘’ελπίδα’’ του ΣΥΡΙΖΑ, μια ελπίδα η οποία στα πρότυπα της αστικής κοινοβουλευτικής ‘’δημοκρατίας’’ θα έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα από τη λογική της εκλογικής διαδικασίας. Μια ‘’ελπίδα’’ η οποία, χωρίς αυτό να μας φέρνει προ εκπλήξεως, προσωποποιήθηκε χρωματίστηκε πολιτικά και αδρανοποίησε το μεγαλύτερο σύνολο της κοινωνίας στη βάση της ανάθεσης και της αποστασιοποίησης. Μία ‘’ελπίδα’’ που χτίζει φράγματα και φράχτες, εκκενώνει καταλήψεις, πνίγει πρόσφυγες στο Αιγαίο, φυλακίζει και τιμωρεί αθώους ανθρώπους στο βωμό μιας υποτιθέμενης ‘’δικαιοσύνης’’ και δημόσιας ‘’σωτηρίας’’.
Ως Αντιεξουσιαστική Κίνηση δεν αντιλαμβανόμαστε την επέτειο της εξέγερσης του Δεκέμβρη μονάχα σαν μια επέτειο μνήμης. Ο Δεκέμβρης εκφράζει την ερώτηση στη βάση της οποίας κληθήκαμε σαν κοινωνία να απαντήσουμε δημιουργώντας ένα νέο υπάρχον, το οποίο, ερχόμενο σε ρήξη με το κυρίαρχο, γαλούχησε τη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς. Σήμερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, η ανάγκη για την εξεύρεση ενός καινούριου φαντασιακού νοήματος που θα μας οδηγήσει σε μια πιο ελεύθερη και αυτόνομη πραγματικότητα παραμένει ζωντανή. Με την αναζωπύρωση της μνήμης του ’08, η ανάγκη αυτή επαναφέρεται στο προσκήνιο, υπενθυμίζοντας μας πως ο δημόσιος χώρος και λόγος, κεκτημένα των κοινωνικών αγώνων του τότε, μας ανήκουν».
[TheChamp-Sharing]
