Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ασχολούμαστε με τη συμπεριφορά των δικαστών όχι από άλλους λόγους αλλά γιατί διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια την διαφορετική αντιμετώπιση που έχουν κάποιοι πολίτες από ορισμένους δικαστές. Το επιχείρημα που ενίοτε υπάρχει για τη διαφορετική κρίση των δικαστών είναι ότι η κρίση τους δεν ελέγχεται και ότι οι δικαστές είναι ανεπηρέαστοι την ώρα της δίκης.
Αφορμή για το σχόλιο μας είναι η πρόσφατη εκδικασθείσα υπόθεση με κατηγορούμενο έναν πολίτη που για ένα πρόστιμο της εφορίας, μικρό στην αρχή αλλά υπερβολικό για την συνέχεια, οδηγήθηκε στις δικαστικές αίθουσες. Η σύνθεση του δικαστηρίου και η μετέπειτα απόφαση των δικαστών έδειξαν ότι υπάρχει ευαισθησία απέναντι στο δράμα της πλειονότητας των πολιτών που οφείλουν παράλογα και υπερβολικά πρόστιμα.
Το δικαστήριο αθώωσε τον συμπολίτη μας που απέδειξε ότι δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει το πρόστιμο των 537.000 ευρώ. Μας έρχεται όμως στο μυαλό ανάλογη περίπτωση συμπολίτη που εμφανίστηκε στα δικαστήρια μετά από καταγγελία των φορολογικών υπαλλήλων και παρόλο που απεδείχθη στο δικαστήριο ότι η συνεταιριστική επιχείρηση της οποίας έπαψε να λειτουργεί πριν από 15 χρόνια και παρόλο που υπήρχαν αποφάσεις του ΝΣΚ και του ΣτΕ οι δικαστές της έδρας τιμώρησαν τον άτυχο συμπολίτη μας με μεγάλες ποινές.
Τώρα αν πούμε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή αλλά έχει ορθάνοικτα μάτια θα γίνουμε κακοί; Κι αν πούμε ότι η Δικαιοσύνη σε πολλές περιπτώσεις εκδικείται θα έχουμε άδικο;
