Ένα ερώτημα που πλανάται στη συνείδηση των πολιτών είναι: «Έχει άραγε την αρμοδιότητα και τη δικαιοδοσία η Δικαιοσύνη να αμφισβητεί τη Συνταγματικότητα των Νόμων που θεσπίζουν οι Κυβερνώντες;».
Το θέμα αφορά την θεμελιώδη Αρχή περί διακρίσεως των εξουσιών σε Νομοθετική – Εκτελεστική – Δικαστική.
Αυτές οι τρεις μαζί με τις άλλες δύο Αρχές περί Συντάγματος και περί Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, οριοθετούν το ΑΣΤΙΚΟ πολιτειακό σύστημα Δημοκρατίας, το οποίο ισχύει στη Δύση και στην Ελλάδα.
Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που επικρατεί στη Δύση εδώ και 200 χρόνια στηρίζεται στις τρεις ακατάλυτες αυτές Αρχές. Τα πολιτικά μας πράγματα και τα οικονομικά, έφτασαν μέχρις εδώ εξαιτίας του πολιτικού αυτού συστήματος που εξετράπη μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η περιβόητη αρχή της διάκρισης των εξουσιών που μας κληροδότησε ο Γάλλος Μοντεσκιέ είναι τόσο διάτρητη από ελαττώματα και αμφισβητήσεις ώστε θα λέγαμε ότι πρόκειται περί αρχής συγχύσεως και όχι διακρίσεων των εξουσιών. Η Συνταγματικότητα κάθε Νόμου κρίνεται από το Ανώτατο Δικαστήριο (άρθρο 100 Συντάγματος).
Σε κάθε αμφισβήτηση Νόμου, εμπλέκονται πρόσωπα και εξουσίες με διαφορετική ερμηνεία και αξίωση. Τα επιχειρήματα βέβαια είναι σοβαρά, αλλά που βρίσκεται η ουσία; Κάθε κυβέρνηση δια στόματος Πρωθυπουργού και αρμοδίων Υπουργών προτάσσει: Τα Δικαστήρια θα πρέπει να είναι άκρως προσεκτικά όταν κρίνεται ένας θεσμός με Νόμο, που έχει περάσει από το κοινοβούλιο, το οποίο έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του Λαού. Να μη διαφεύγει η ουσία, ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό (άρθρο 1 Συντάγματος). Άρα, η πλειοψηφία είναι Κυβέρνηση = Λαός και Λαός = Κυβέρνηση.
Τι απαντούν οι Δικαστές; Το άρθρο 26 του Συντάγματος επιβάλλει στα Δικαστήρια την υποχρέωση να μην εφαρμόζουν Νόμο με περιεχόμενο που αντίκειται στο Σύνταγμα (άρθρο 93 παρ.4). Το Σύνταγμα είναι ο Υπέρτατος Νόμος της Πολιτείας, στηρίζεται όχι σε πλειοψηφία, αλλά στη ΓΕΝΙΚΗ συναίνεση του Λαού και κατισχύει των κοινών νόμων και πράξεων των αρχών και των οργάνων του Κράτους. Βεβαίως δε και της νομοθετικής εξουσίας. Ας φροντίζει να μη ψηφίζει αντισυνταγματικούς νόμους. Η Δικαιοσύνη τότε μόνο σέβεται τον Λαό και υπηρετεί την λαϊκή κυριαρχία, όταν εφαρμόζει το Σύνταγμα.
Ο Δικαστής είναι ανεξάρτητος, ταυτίζεται με τον Λαό, όταν ελέγχει την Συνταγματικότητα των Νόμων της Κυβέρνησης. Οι αποφάσεις των δικαστικών επιβάλλουν την ισχύ της λαϊκής κυριαρχίας και την προασπίζουν.
Επειδή κάθε Υπουργός δεν είναι και νομικός, κάποιος έδωσε μια απάντηση. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις σύμφωνα με τις οποίες οι τρεις εξουσίες πρέπει να μεριμνούν, ώστε να μη παρεμβαίνουν η μία στον χώρο αρμοδιότητας της άλλης και η κάθε μία να δείχνει αυτοσυγκράτηση.
Η δήλωση όμως αυτή αμφισβητεί την αρχή διάκρισης των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Πως οι Δικαστές να πάψουν να ασχολούνται με την Συνταγματικότητα των νόμων κάθε κυβέρνησης, αφού αυτό ορίζει το Σύνταγμα;
Σειρά νόμων σήμερα επιβάλλει η Τρόικα που είναι Αντισυνταγματικοί. Οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων είναι πράξεις συνταγματικές; Τι λέει το άρθρο 22 παρ. 5 του Συντάγματος που ασφαλίζει την κύρια και επικουρική σύνταξη;
Τα μνημόνια χρήζουν έγκρισης από τα 2/3 των βουλευτών (αρθ. 72 παρ.1 και 28 παρ.2,3) για παραχώρηση εξουσιών σε όργανα της ΕΕ. Το ΣτΕ φιμώθηκε και μέλος του, υπουργοποιήθηκε. Ο ΟΗΕ στο καταστατικό του ορίζει ότι σε χώρα με χρέη, προηγούνται η Υγεία, η εργασία, η διατροφή του λαού και μετά οι δανειστές. Απαγορεύεται η παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Η 3η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ορίζει: Η οικονομική εξαθλίωση ενός λαού συνιστά πράξη Γενοκτονίας. Οι υπόλογοι σχεδιαστές θεωρούνται εγκληματίες. Όταν καταστρατηγούνται όλα αυτά, ποιος άλλος έχει νόμιμη εξουσία να αντισταθεί;
Αλλά στο θέμα παρεμβαίνει η Αντιπολίτευση. Με βαθύτατη λύπη καταγγέλλουμε ότι κι αν ακόμη υπήρχε δικτατορία στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να συμβούν όσα συμβαίνουν σήμερα. Η από θέσεως ισχύος υποτίμηση της Δικαιοσύνης κλονίζει τα θεμέλια των θεσμών. Η ελληνική Δικαιοσύνη πρέπει να αντιδράσει και να σταθεί όρθια και απτόητη. Παρ’ όλα αυτά έχουμε δήλωση κυβερνητικού Συνταγματολόγου: «Η εφαρμογή κανόνων του Συντάγματος είναι δυνατόν να υποχωρήσει όταν υπάρχει αντίθετη πολιτική επιλογή». Ποια επιλογή; Ενός κόμματος που έχει πλειοψηφία 30% των ψήφων; Συνάδελφος του, απαντά: «Ειδική μορφή της εκτελεστικής εξουσίας είναι η Δικαστική και η Δικαιοσύνη είναι Ανεξάρτητη και όχι παρακλάδι της κυβέρνησης». Τα πιο πάνω στοιχειοθετούν τη σύγχυση.
Έχουμε έμμεση Δημοκρατία κομματικού τύπου, όπου ο αρχηγός έχει και ασκεί απεριόριστο έλεγχο πάνω στους βουλευτές του, οι οποίοι ψηφίζουν ότι τους διαταχθεί.
Επομένως, η τήρηση της νομιμότητας δεν είναι το ΕΓΩ του Δικαστή, είναι η θέληση όλου του λαού, συγκεντρωμένη στο Σύνταγμα. Αντίθετα, η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια λίγων, ή πολλών κληρονόμων ή εκλεγμένων, χαρακτηρίζεται τυραννία. Ατυχώς οι σωτήρες μας από το 1822 μας φόρεσαν ένα σύστημα ελέγχου με Σύνταγμα, που ο Γέρος του Μοριά ονόμασε Σύντριμμα. Και για να μη φαίνεται στις μέρες μας ότι αποφασίζουν για όλα μερικοί που άρχουν – και οι πολλοί άρχονται σε ολιγαρχία – παραχώρησαν στην Τρόικα τα πάντα, για να μην υπάρχουν ούτε ευθύνες, ούτε έλεγχοι, ούτε τιμωρίες, παρά μόνο μερικά επιλεκτικά θύματα.
Αλλά στην πράξη, η εξουσιαστική μανία της εκτελεστικής εξουσίας μέχρι πρότινος, όχι μόνο συγκρουόταν με την Δικαστική, στην οποία ήθελε να επιβληθεί δια παντός μέσου, διαχέεται σήμερα και σε ηγετικά στελέχη νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου, που αρνούνται να εκτελέσουν άμεσα τις αποφάσεις των Δικαστηρίων και τις αναβάλλουν σε βαθμό εγωιστικής άγνοιας των συνεπειών του Νόμου… περί αρνήσεως της εκτέλεσης τους.
Του Θεόφιλου Δημητριάδη, Συνταξιούχου Διευθυντή ΑΤΕ
