Φαίνεται πως η κρίση δεν έφτασε στο πάτο του βαρελιού αφού καθημερινά παίρνονται νέα μέτρα που δημιουργούν ένα ασφυκτικό τοπίο για τους εργαζομένους, τους επαγγελματίες και τους συνταξιούχους. Η γειτονική Τουρκία εμφάνισε πριν από είκοσι χρόνια την ίδια κατάσταση με τη κυβέρνηση Ετσεβίτ, με το λαό να υποφέρει και να στερείται ακόμη και τα προς το ζην ενώ στις εκλογές που έγιναν ο Τούρκος πρωθυπουργός παρόλο που θεωρήθηκε εθνικός ήρωας, επειδή κυρίευσε το 35% της Κύπρου, έχασε τις εκλογές με ποσοστό 3%.
Ακολούθησαν πολλές εκλογές και οι εκλεγμένοι πολιτικοί έταζαν φαγητό στο λαό που συνέχισε να πεινάει. Ο λαός έκανε υπομονή βλέποντας τις απανωτές υποτιμήσεις του νομίσματος και την έκδοση νέων χαρτονομισμάτων που είχαν ελάχιστη αξία. Η μόνη λύση για το κράτος ήταν η προσέλκυση ξένων επενδύσεων και η παραχώρηση στο ξένο κεφάλαιο εθνικού πλούτου, υπηρεσιών και διαμόρφωση νέου φορολογικού συστήματος. Ξεπουλήθηκαν τα πάντα από παραλίες, εθνικές οδούς, βιομηχανικές περιοχές, ποτάμια, εργοστάσια, κρατικές επιχειρήσεις, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, γενικά τα πάντα.
Τότε ακούστηκε ο μεγάλος συγγραφέας Αλή Μπιράντ, μακαρίτης σήμερα, να λέει ότι αν συμβεί μια καταστροφή στην Τουρκία κανείς δεν πρέπει να στενοχωρηθεί αφού τίποτα δεν είναι τουρκικό. Η μεταστροφή της οικονομίας άρχισε πριν λίγα χρόνια με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν να διαμορφώνει νέες συνθήκες για το λαό του. Σταμάτησε η ανεργία και η πείνα, οι ξένες επιχειρήσεις άλλαξαν πολιτική και πρόσφεραν μικρά μεν αλλά σταθερά μεροκάματα και φάνηκε ότι σε κάθε οικογένεια υπήρχαν απασχολούμενοι και γενικά είχαν τα προς το ζην. Τριάντα χρόνια μετά την αρχική καταστροφή άλλαξαν οι προϋποθέσεις στην οικονομία της Τουρκίας, σταθεροποιήθηκε το νόμισμα, έστρωσε η αγορά, κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα και αυξήθηκαν οι μισθοί των υπαλλήλων ενώ απομακρύνθηκε το ΔΝΤ που έδινε χρήματα με τοκογλυφικούς όρους.
Στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά που έγιναν παλιότερα στην Τουρκία αλλά εδώ δεν υποτιμάται το νόμισμα ενώ ελαττώνεται το χρήμα που πρέπει να κυκλοφορεί. Όπως εκεί έτσι και εδώ ξεπουλούν τα πάντα και περιμένουν τις ξένες επενδύσεις να σώσουν το Κράτος. Το ερώτημα είναι, αφού οι Τούρκοι έκαναν 30 χρόνια να δουν μια καλύτερη μέρα πως οι δικοί μας πολιτικοί διακηρύττουν ότι θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ μέσα στην επόμενη πενταετία; Το ΔΝΤ είναι εδώ, οι ξένοι επενδυτές έρχονται βλέπουν και φεύγουν, η ανεργία μεγαλώνει, οι μικρές επιχειρήσεις εξαφανίζονται, η αγορά στενάζει. Από πού πηγάζει η κυβερνητική αισιοδοξία δεν το καταλαβαίνει κανένας πολίτης.
