Στις κινητοποιήσεις των καπνοκαλλιεργητών δίνει πάντα ξεχωριστό χρώμα. Η Δελή Οσμέ Ναζιέ είναι μια γυναίκα που μιλά με πόνο για τα παιδικά της χρόνια και με αγάπη για τη δουλειά του αγρότη. Είναι 62 ετών κι όμως από τις ταλαιπωρίες της αγροτικής ζωής φαίνεται μεγαλύτερη, με το δεξί της χέρι να τρέμει και τα γόνατά της να μην την κρατούν πια με ευκολία.
«Μεγάλωσα πέντε παιδιά στη Σαρακηνή, σε ένα χωριό χωρίς δρόμο και χωρίς γιατρό. Τώρα έγινε ο δρόμος, αλλά εμείς κατεβήκαμε κάτω. Θέλουμε να ανέβουμε ξανά στο χωριό μας, αλλά δεν έχουμε τίτλους ιδιοκτησίας για τα χωράφια μας, τα δικά μας χωράφια». Δέκα παιδιά ο πατέρας της, πέντε εκείνη, η ζωή κυλά και τα προβλήματα παραμένουν άλυτα. Ανοίγει μια σακούλα που κρατά στα χέρια της και δείχνει το περιεχόμενό της, αλεσμένο σιτάρι «τρώγοντας αυτό μεγαλώσαμε, όλη μέρα δουλειά και φαγητό ένα κομμάτι ψωμί φτιαγμένο μ’ αυτό το σιτάρι» δηλώνει και δακρύζει.
Βλέπει την κόρη της να καλλιεργεί καπνό και είναι, όπως λέει, σαν να βλέπει τον εαυτό της. «Αν κοπεί η επιδότηση οι καπνοκαλλιεργητές έχουν σβήσει» δηλώνει στην Daily-Stories και με φωνή όλο αγωνία και παράπονο δείχνει ένα πακέτο τσιγάρα, «Ένα πακέτο τσιγάρα 200 γραμμάρια 3,80 ευρώ, ένα κιλό καπνό 2 -2,5-το πολύ 3,5 ευρώ, αυτό δεν είναι αδικία;» ρωτά και χωρίς να περιμένει απάντηση σκύβει και με φιλά στα δυο μάγουλα «εγώ καλά άσχημα την πέρασα τη ζωή μου, εσείς τώρα, οι νέοι να έχετε καλύτερη τύχη».
Η φωνή της σβήνει, τα μάτια της δακρύζουν και το χέρι της τρέμει τώρα πιο δυνατά. Μια γυναίκα, αγρότισσα, πολλές ιστορίες όσες και οι μέρες που πέρασε να μεγαλώνει παιδιά, να φροντίζει την οικογένειά της και να καλλιεργεί καπνά βλέποντας τριγύρω όλα να αλλάζουν και όλα τα ίδια να μένουν…
Μ.Ν.
