Ο κόκκινος κάβουρας μέσα στην εδαφιαία βλάστηση είναι 10.000 φορές βαρύτερος από το κίτρινο μυρμήγκι. Παρ’ όλα αυτά ο γίγαντας είναι σίγουρα χαμένος. Εκατοντάδες μυρμήγκια εκτοξεύουν ταυτόχρονα το φορτίο τους, το μυρμηγκικό οξύ, απευθείας στα μάτια του καβουριού. Ο γίγαντας τυφλώνεται αμέσως, γίνεται απαθής, βγαίνουν αφροί από το στόμα του και υποφέρει πεθαίνοντας αργά αργά.
Δισεκατομμύρια μυρμήγκια έχουν εισβάλει στην απομονωμένη Νήσο των Χριστουγέννων, στον Ινδικό Ωκεανό, και οι παλιοί κυρίαρχοι του νησιού –εκατομμύρια καβούρια– είναι ανίσχυροι. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή τα καβούρια απέκτησαν ένα σημαντικό σύμμαχο: την υπηρεσία του εθνικού πάρκου. Οι εργαζόμενοι εκεί θέλουν να διατηρήσουν την πανίδα του νησιού η οποία είναι μοναδική.
Δεν υπάρχουν άλλα μέρη στη Γη όπου τα καβούρια να παίζουν τόσο σπουδαίο ρόλο στην ευταξία της φύσης. Εδώ ζει ο μεγαλύτερος στεριανός κάβουρας του κόσμου, ο κάβουρας Koko. Εδώ ζουν επίσης πολλά άλλα καβούρια ως φυτοφάγα και σαρκοφάγα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, ενώ ταυτόχρονα λιπαίνουν τη γη και την ανασκαλεύουν σκάβοντας αμέτρητες τρύπες για να φτιάξουν τις φωλιές τους.
Όταν οι βροχές των μουσώνων χτυπούν το νησί, 40-60 εκατομμύρια κόκκινα καβούρια μετακινούνται προς τη θάλασσα για να ζευγαρώσουν και να αποθέσουν τα αυγά τους. Στη διάρκεια της πορείας τους τρέφονται από την εδαφιαία βλάστηση σαν μια μυριοπόδαρη θεριστική μηχανή.
Ωστόσο τίποτα δεν είναι όπως ήταν κάποτε στη Νήσο των Χριστουγέννων, και γι’ αυτό φταίνε τα μυρμήγκια. Τα μυρμήγκια έφτασαν στο νησί πιθανόν κατά τη δεκαετία του 1930, με εμπορεύματα που μεταφέρονταν από τη Μαλαισία ή τη Σιγκαπούρη – πέρασαν όμως 60 χρόνια για να δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τη δεκαετία του 1990 τα μυρμήγκια είχαν δημιουργήσει την πρώτη τους υπερ-αποικία. Πρόκειται για προηγμένη κοινωνική δομή με αναρίθμητες υπόγειες φωλιές που κυβερνιούνται από 300 βασίλισσες. Μία και μόνη υπερ-αποικία μπορεί να φιλοξενεί πολλά δισεκατομμύρια μυρμήγκια.
Η επιτυχία των μυρμηγκιών οφείλεται στο ότι έχουν πρόσβαση σε δύο σημαντικά διατροφικά στοιχεία στο νησί. Η σάρκα του καβουριού τούς παρέχει πρωτεΐνες και ένα είδος χελωνόψειρας εκκρίνει σταγόνες ζάχαρης που τις καταπίνουν. Ως αντάλλαγμα για τη ζάχαρη τα μυρμήγκια προστατεύουν τα κατοικίδιά τους από τα σαρκοφάγα και τα μεταφέρουν από κλωνάρι σε κλωνάρι έτσι ώστε να μπορούν συνεχώς να πίνουν το χυμό τους.
Κανείς δεν ξέρει ποιες θα είναι μακροπρόθεσμα οι συνέπειες για την πανίδα και τη χλωρίδα του νησιού. Ωστόσο ήδη οι ειδικοί διαπιστώνουν ότι οι περιοχές που δεν έχουν πια καβούρια έχουν γίνει ξηρότερες και ότι η εδαφιαία βλάστηση στις ίδιες περιοχές έχει αποκτήσει πυκνότερες λόχμες μικρών δέντρων και θάμνων. Ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα δέντρα του νεφελοσκεπούς δάσους έχει προσβληθεί από χελωνόψειρες με αποτέλεσμα το είδος αυτό του δέντρου ν’ αρχίσει να εξαφανίζεται σε πολλά μέρη.
Για να σταματήσει η προέλαση των μυρμηγκιών, οι αρχές του εθνικού πάρκου ξεκίνησαν από το 2002 να εξαπολύουν μια κατά μέτωπο επίθεση εναντίον τους. Ο πληθυσμός των μυρμηγκιών μειώθηκε κατά 99%, αλλά στη συνέχεια τα μυρμήγκια επανέκαμψαν και ο πόλεμος δεν έχει ακόμα κερδηθεί.
Πιθανώς είναι αδύνατον να εξολοθρευτούν τα μυρμήγκια του νησιού, έτσι οι αρχές του πάρκου πρέπει να εποπτεύουν τον πληθυσμό των μυρμηγκιών μέσα στα επόμενα χρόνια. Το προσωπικό θα πρέπει να επαναλαμβάνει την επίθεση με δηλητήριο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έτσι ώστε να σταματά την εισβολή. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα προστατευτεί το καταφύγιο των καβουριών στη Νήσο των Χριστουγέννων.
