Την δυνατότητα στο δημόσιο να εισπράττει κατά προτεραιότητα όσα περισσότερα μπορεί να εισπράξει από την περιουσία των επιχειρήσεων που “βαράνε” πτώχευση, στις περιπτώσεις που το κράτος είχε μπει εγγυητής για τα δάνεια που πήραν, δίνει διάταξη (προσθήκη) που κατέθεσαν οι υπουργοί Φίλιππος Σαχινίδης και Άννα Διαμαντοπούλου, στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης που συζητείται στη Βουλή.
Μετά από έντονο παρασκήνιο -και έναν υπόγειο “πόλεμο” μεταξύ των εμπλεκομένων φορέων που προηγήθηκε- κατατέθηκε διάταξη για να διασφαλιστούν σε πιο μεγάλο βαθμό το ελληνικό δημόσιο και τα συμφέροντά του, αφού αυτό παίρνει πλέον στα χέρια του το “κυνήγι” των εισπράξεων , αντί να έχει τον …ρόλο «κομπάρσου» που ως τώρα είχε στους πλειστηριασμούς περιουσιακών στοιχείων, όταν μια επιχείρηση έπαιρνε δάνειο από τράπεζες με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Ουσιαστικά το δημόσιο θα έχει τον πρώτο λόγο έναντι των τραπεζών. Για να μη χάνεται πλέον χρόνος σε αντιδικίες με τις τράπεζες (που έδιναν τα δάνεια “ποντάροντας” στην κρατική εγγύηση και στις όποιες εξασφαλίσεις ζητούσαν και ελάμβαναν από τον δανειολήπτη) για το τι θα εισπράξει η κάθε πλευρά –με συνέπεια συχνά να μην βρίσκει να εισπράξει τίποτε τελικά το κράτος- ορίζεται πλέον ότι σε περιπτώσεις που το δημόσιο έδωσε εγγύηση για ποσοστό κάτω του 100% του δανείου (πχ 70% ή 80%), αλλά ο δανειολήπτης δεν αποπληρώνει πια το χρέος του, τότε:
– αρχικά το δημόσιο θα πληρώνει μετά στις τράπεζες το ποσό του δανείου που εγγυήθηκε και εν συνεχεία η αρμόδια ΔΟΥ θα προβαίνει στις ενέργειες για την ρευστοποίηση και αναγκαστική είσπραξη των ποσών από τις εμπράγματες κλπ εγγυήσεις (πχ ακίνητα) που έχει στην κατοχή του ο δανειολήπτης που δεν πληρώνει
– μετά οι τράπεζες θα εκχωρούν «αυτοδικαίως» στο δημόσιο τις δικές τους απαιτήσεις και τα δικαιώματά τους που απορρέουν από τη δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει η πτωχευτική διαδικασία.
– τέλος οι ΔΟΥ που πραγματοποιούν εισπράξεις με τη χρησιμοποίηση των εξασφαλίσεων που είχαν δοθεί στις τράπεζες, θα κρατούν πρώτα το μέρος του ποσού που αναλογεί στο κράτος για την εγγύηση που είχε παράσχει (πχ το 70% ή 80% του ποσού που προκύπτει στην διαδικασία της πτώχευσης) ενώ οι τράπεζες (ή ενδεχομένως και άλλοι πιστωτές) θα λάβουν από τις ΔΟΥ το υπόλοιπο μέρος των εισπράξεων που τους αναλογεί.
Έτσι, σε μια εποχή που ο κίνδυνος καταπτώσεων δανείων αξίας δισεκατομμυρίων που έχει εγγυηθεί το δημόσιο προβάλλει απειλητικός, διασφαλίζεται και ότι η διαδικασία είσπραξης δεν θα σκαλώνει πια λόγω αντεγκλήσεων και διαμάχης μεταξύ των πιστωτών που προβάλλουν αξιώσεις, και ότι το δημόσιο θα βρει να εισπράξει αυτά που δικαιούται, αλλά επίσης και ότι οι τράπεζες θα λάβουν ό,τι πραγματικά τους αναλογεί από την διαδικασία είσπραξης.
