Η μεγαλύτερη αμαρτία της διοίκησης Γιαννακίδη ήταν η κατάτμηση των έργων ώστε το κόστος κατασκευής να μην ανέρχεται σε ποσό πάνω από 40.000 ευρώ ώστε στη συνέχεια με πρόχειρους διαγωνισμούς η δουλειά να πηγαίνει στους «κολλητούς». Με τον τρόπο αυτό κάποιοι έξυπνοι εργολάβοι και πανέξυπνοι πολιτικοί κέρδιζαν εκατομμύρια ευρώ, το Κράτος έχανε επίσης πολλά χρήματα γιατί τα έργα δίνονταν με πολύ μικρό ποσοστό έκπτωσης ενώ η Δικαιοσύνη όταν το θέμα έφτασε στη πόρτα της μετά από καταγγελία μιας νομαρχιακής συμβούλου έβαλε την υπόθεση στο αρχείο.
Υπήρχαν βέβαια και οι εργασίες μέχρι του ποσού των 15.000 ευρώ για τις οποίες δεν απαιτείται διαγωνισμός όμως και σε πολλές περιπτώσεις οι Υπηρεσίες του Γιαννακίδη ζητούσαν απλές προσφορές. Θέλοντας να φανεί πειθαρχημένος ο Μέτιος σκέφτηκε ότι μπορεί να παραμεριστεί το πρόβλημα του πρόχειρου διαγωνισμού και για να διαψεύσει τον Παυλίδη ότι υπάρχουν ανίκανοι κάλεσε έναν εργολάβο και του ανέθεσε την αποκατάσταση των ζημιών.
Ο δρόμος επανήλθε στην κυκλοφορία αλλά η πρωτοβουλία του Μέτιου προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις και καταγγελίες από πολλούς εργολάβους. Κάποιοι λένε ότι η ατάκα του Βουλγαράκη, για την υπόθεση του Βατοπεδίου, ότι το νόμιμο είναι και ηθικό δεν πρέπει να ισχύει στην περιοχή μας που μαστίζεται από την ανεργία και των εργολάβων.
Εκτός αν υπάρχει η διάθεση για συνέχιση της ίδιας πολιτικής με τις αναθέσεις, τις σκόπιμες μελέτες, τους πρόχειρους διαγωνισμούς που εξυπηρετούν κάθε πονηρό και έξυπνο. Όμως οι καιροί δεν είναι οι ίδιοι αφού τότε ήταν η εποχή των παχαιών αγελάδων ενώ τώρα δεν υπάρχουν ούτε ισχνές αγελάδες αφού φαγώθηκαν λόγω οικονομικής κρίσης.