Ημέρα αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών η 8η Μαρτίου και η Τζεμιλέ είναι ένα ζωντανό παράδειγμα συνεχούς αγώνα. Ζει και εργάζεται στα Κιμμέρια Ξάνθης. Συλλέγει καρύδια, ρίγανη, φασόλια, καλαμπόκια, παρασκευάζει τραχανά, καλαμποκίσιο αλεύρι, και πλέκει τερλίκια, γάντια, κασκόλ. Η ώρα περνά με την ίδια πάντα κάτι να κάνει, κάτι να έχει να τελειώσει.
«Εγώ και άλλες τρεις γυναίκες στο χωριό δεν σταματάμε, όλο κάτι κάνουμε» δηλώνει η ίδια και προσθέτει ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη. «Όταν πρέπει να επιβιώσεις πάντα κάτι θα βρίσκεις να κάνεις. Κάνω τα πάντα, παρασκευάζω ό,τι μπορώ, αξιοποιώ ό,τι δίνει το βουνό αλλά δεν κλέβω. Προσπαθώ με τίμιο τρόπο να βοηθήσω την οικογένειά μου».
Ο αγώνας σκληρός, αλλά το μεροκάματο μόλις που βγαίνει. «Πέντε με δέκα ευρώ την ημέρα και λέω κι «ευχαριστώ»» λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Με τη δουλειά μεγάλωσα τα παιδιά μου και είμαι περήφανη.» Η ζωή της αγρότισσας, δηλώνει η Τζεμιλέ είναι δύσκολη. «Εγώ ζαλίζομαι δύο και τρεις φορές την ημέρα το Καλοκαίρι εργαζόμενη στον ήλιο».
Κι από διασκέδαση; την ρωτάμε «Δεν ξέρω τι σημαίνει διασκέδαση. Τα τελευταία πέντε χρόνια τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Δουλειές δεν υπάρχουν και τα παιδιά του χωριού φεύγουν αναζητώντας ένα μεροκάματο ακόμη και στο εξωτερικό».
Και οι γυναίκες; επιμένουμε. Η Τζεμιλέ στέκεται για λίγο αμίλητη και μετά κοιτώντας μας ίσια στα μάτια προσθέτει σχεδόν λυπημένα : «Η θέση της γυναίκας καλυτερεύει, αλλά σε μας πολλά έχουν να γίνουν ακόμη. Εμείς τη ζωή μας την περάσαμε, τα παιδιά να είναι τώρα καλά».
