Φοβερή εντύπωση προκαλεί στους πολίτες η αλαζονική συμπεριφορά της ανώνυμης εταιρείας που υποτίθεται ότι προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών και την τακτική που εφαρμόζει για να εισπράξει από κάθε επαγγελματία τα πνευματικά δικαιώματα. Η εταιρεία αυτή δεν καταλαβαίνει από την οικονομική κρίση όπως δεν καταλαβαίνει την άσχημη κατάσταση που βιώνουν οι επαγγελματίες αφού εφορμούν στα καταστήματα και απαιτούν το λεγόμενο χαράτσι για τα τραγούδια που ακούγονται ακόμη και από ένα ραδιοφωνάκι.
Φίδι που έφαγε τον άμοιρο καταστηματάρχη που έκανε το μοιραίο σφάλμα να έχει ανοιχτό το τρανζιστοράκι του και να ακούει τα τραγούδια που συνήθως έχουν περιεχόμενο πίκρες και δυστυχίες, αφού για τον εφορμούντα υπάλληλο της ΑΕΠΙ το τραγούδι χαρακτηρίζεται ως ένα μέσο αύξησης του τζίρου του καταστήματος. Άραγε, για ποιο τζίρο μιλούν αφού επί ημέρες τα καταστήματα δεν ανοίγουν καν τη ταμειακή μηχανή;
Η εταιρεία αυτή δημιουργήθηκε την εποχή της επάρατης κυβέρνησης του Μητσοτάκη και από τότε οι διατάξεις του Ν2191/1993 έγιναν θηλιά στο λαιμό κάθε επαγγελματία.
Ο νόμος αυτός φυσικά έχει και κάποια άρθρα που υποχρεώνουν την εταιρεία αυτή να σέβεται αλλά η εύνοια που απολαμβάνουν από τους δικαστές τους έχει αποθρασύνει ιδιαίτερα. Μερικά παραδείγματα :
Η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να δημοσιοποιεί ποιους καλλιτέχνες εκπροσωπεί και φυσικά να επιδεικνύει και τα συμβόλαια συνεργασίας όμως κάτι τέτοιο δεν γινεται.
Η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να αποδεικνύει το βάσιμο της παράβασης και να μη θεωρείται από τους δικαστές ότι ο υπάλληλος της είναι το μόνο φερέγγυο πρόσωπο που λέει την αλήθεια. Πρέπει δε σε εξαιρετικές περιπτώσεις να συνοδεύεται από αστυνομικό όργανο, το μόνο αξιόπιστο πρόσωπο που με τη παρουσία του διασφαλίζει τη νομιμότητα.
Η εταιρεία χρεώνει αυθαίρετα κάθε επαγγελματία με ποσά που είναι προκλητικά μεγάλα. Χρεώνει χωρίς την έκδοση κάποιου τιμολογίου τον επαγγελματία με ένα αυθαίρετο ποσό που κατά την άποψη της υπολογίζεται στο 2,20% επί του ετήσιου τζίρου, απαιτώντας να ελέγξει το βιβλίο εσόδων και εξόδων του επαγγελματία. Όταν όμως διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν εισπράξεις από ραδιοφωνικές διαφημίσεις τότε χρεώνει αυθαίρετα όποιο ποσό αυτή θέλει.
Έτσι ο κακόμοιρος περιπτεράς που δουλεύει 18 ώρες την ημέρα δεν μπορεί να έχει ανοιχτό ένα μικρό ραδιοφωνάκι γιατί αλίμονο του όπως δεν μπορούν να έχουν μουσική τα ορνιθοτροφεία και τα βουστάσια γιατί οι κτηνοτρόφοι θα πληρώσουν χαράτσι από την αύξηση της ποσότητας του γάλακτος και οι κοτοπουλάδες από την μεγαλύτερη παραγωγή αυγών.
Οι δικαστές από την άλλη μεριά συμπεριφέρονται ως προστάτες της εταιρείας και είναι παράξενο ότι τις περισσότερες φορές η εκδίκαση διαρκεί μερικά λεπτά αφού η τιμωρία επέρχεται χωρίς πολλά λόγια και δικαιολογίες.
Γυναίκα πρωτοδίκης πριν λίγο καιρό τιμώρησε με τρία χρόνια φυλακή και 3.000 ευρώ πρόστιμο άτυχο επαγγελματία επειδή θεώρησε ότι ήταν εγκληματίας ενώ ο υπάλληλος της εταιρείας, ο νέος Χριστός. Το πρόστιμο στοίχισε στον επαγγελματία 13.480 ευρώ εκτός από τα έξοδα της δίκης. Με ποια λογική άραγε η κυρία Πρωτοδίκης τιμώρησε με ένα τόσο βαρύ πρόστιμο τον παραβάτη, μήπως για παραδειγματισμό;
Πριν τρεις μήνες την ίδια ημέρα δικάζονταν δυο επαγγελματίες, ο ένας επειδή δεν ειχε συμφωνία με την ΑΕΠΙ και ο άλλος επειδή χρωστούσε στο δημόσιο περίπου 35.000 ευρώ. Και οι δυο προφασίστηκαν ότι λόγω της οικονομικής κρίσης δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν και οι δυο δεν είχαν ξαναδικαστεί για άλλο αδίκημα αλλά οι δικαστές δεν έδειξαν την ίδια συμπεριφορά στους δυο κατηγορούμενους αφού τον οφειλέτη του δημόσιου τον απάλλαξαν από τις κατηγόριες ενώ τον οφειλέτη της ΑΕΠΙ τον τιμώρησαν σχετικά !!!
αξίζει να αναφερθεί ότι η Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή «Επιτροπή Ανταγωνισμού», εξετάζει καταγγελία 120 σελίδων (αριθμεί συνολικά πάνω από 1.000 σελίδες μαζί με τα συνοδευτικά αποδεικτικά έγγραφα), που κατατέθηκε από την ΕΝΙΡΣ, άλλους φορείς και βουλευτές., στην οποία περιγράφεται με κάθε αναγκαία λεπτομέρεια η εξωφρενική κατάσταση την οποία η Α.Ε.Π.Ι. Α.Ε. έχει δημιουργήσει σε βάρος των ιδιοκτητών των επαρχιακών ραδιοσταθμών, και με την οποία, όπως τονίζεται η Α.Ε.Π.Ι. Α.Ε. καταγγέλλεται ως ο «μεγαλύτερος στη χώρα ιδιωτικός μηχανισμός καταπίεσης και στυγνής εκμετάλλευσης άλλων ιδιωτών». http://akroamafm978.blogspot.gr/2014/10/80.html – ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ Η ΑΕΠΙ
Πάνω στο θέμα υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες αποφάσεις δικαστηρίων και το πρόβλημα εντοπίζεται στην αδιακρίτως παραδοχή από τα δικαστήρια της δημόσιας εκτέλεσης και επομένως, της υποχρέωσης λήψης άδειας και καταβολής ποσοστιαίας αμοιβής στους δικαιούχους πνευματικής ιδιοκτησίας (άρθρο 3 παρ. 2 του Ν 2121/1993 ), αφετέρου δε, όσον αφορά τους δικαιούχους συγγενικών δικαιωμάτων , στην παραδοχή του πραγματικού του άρθρου 49 παρ. 1 του Ν 2121/1993 ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν γίνεται χρήση υλικού φορέα ήχου. Αποφάσεις όπως η ΕφΘεσ 1286/2007 κ ΕφΑθ 7196/2007 δέχεται τη δημόσια εκτέλεση εφόσον διαπιστώνεται χρήση, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, μουσικών έργων σε καταστήματα ή επιχειρήσεις, όπου έχουν πρόσβαση ομάδες προσώπων ευρύτερες από το στενό κύκλο της οικογένειας και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον του χρήστη επιχειρηματία.
Άλλες αποφάσεις όπως οι ΤρΠλημΘεσ 1144/2007, ΜΠρΠειρ 1340/2006 και ΕφΘεσ 1988/2000 (…) αρνήθηκαν την ύπαρξη δημόσιας εκτέλεσης σε περιπτώσεις όπου διαπιστώθηκε χρήση ραδιοφώνου σε εμπορικά καταστήματα/επιχειρήσεις, δεχόμενες ότι οι προϋποθέσεις του άρθρου 3 παρ. 2 του Ν 2121/1993 συντρέχουν μόνο στην περίπτωση κατά την οποία η χρήση μουσικής γίνεται για την προώθηση των σκοπών της επιχείρησης (προσέλκυση πελατείας) και είναι οικονομικά επωφελής για τον χρήστη επιχειρηματία. Σύμφωνα με κάποιες αποφάσεις για την παραδοχή της δημόσιας εκτέλεσης δεν αρκεί η απλή διάθεση συσκευών ραδιοφώνου και τηλεόρασης στη διάθεση των πελατών αλλά απαιτείται η ένταξη της εκμετάλλευσης των μουσικών έργων, εκ μέρους του χρήστη επιχειρηματία, στο πλαίσιο της εν γένει επιχειρηματικής δραστηριότητάς του.
Προϋπόθεση λοιπόν για την παραδοχή της δημόσιας εκτέλεσης μουσικών έργων είναι η μετάδοσή τους να γίνεται με ίδια πρωτοβουλία και συντονισμό του χρήστη επιχειρηματία και κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι οικονομικά επωφελής και αποδεδειγμένα να μπορεί να συμβάλλει στην αύξηση των εσόδων του, μέσω της προσέλκυσης πελατείας. Αντιθέτως, δεν απαιτείται άδεια του δημιουργού και καταβολή αμοιβής στις περιπτώσεις εκείνες που το είδος και η οικονομική άνθιση της εμπορικής επιχείρησης δεν προϋποθέτουν τη χρήση και μετάδοση μουσικών έργων, ενδεχόμενη χρήση των οποίων δεν θα είχε επιρροή στην προσέλκυση πελατείας, αλλά ούτε και οικονομικό όφελος για τον επιχειρηματία. Για το ίδιο θέμα σε υποθέσεις που είχαν ως εναγόμενους ξενοδοχειακές επιχειρήσεις εκδόθηκαν οι ΕιρΑθ 7593/05, ΕιρΑθ7595/05 αποφάσεις που δέχονται ότι η διάθεση συσκεύων τηλεόρασης από ξενοδοχεία και η χρήση στην οποία προβαίνουν οι πελάτες δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να κριθεί ότι πρόκειται για δημόσια εκτέλεση του έργου, η οποία δημιουργεί υποχρέωση του προσβολέα να ζητήσει άδεια και να πληρώσει εύλογη αποζημίωση. Το δωμάτιο ξενοδοχείου δεν είναι δημόσιος χώρος αλλά αποτελεί προσωρινή κατοικία του προσώπου που κάνει χρήση του δωματιου ξενοδοχείου ο οποίος επιλέγει τις εκπομπές που θα παρακολουθεί (χωρίς να εμπλέκονται οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου).
Η λήψη του μεταδιδόμενου έργου από τον εκάστοτε χρήστη δεν αποτελεί προσβολή της εξουσίας μετάδοσης, αφού η δυνατότητα λήψης του προγράμματος είναι φυσικό αποτέλεσμα της διαδικασίας εκπομπής και ως εκ τούτου είναι πράξη ελεύθερη από σκοπιά της πνευματικής ιδιοκτησίας. Υπήρξαν αποφάσεις και για τους οδηγούς ταξί που δέχθηκαν ότι οι περιπτώσεις αυτές δεν εμπίμπτουν στην έννοια της δημόσιας εκτέλεσης αφού οι οδηγοί κατά τη διάρκεια μίας μίσθωσης, είναι δυνατόν, για προσωπική ψυχαγωγία ή ενημέρωση, να ακούν από το ραδιόφωνο κάποιο ενημερωτικό πρόγραμμα με μουσικά διαλλείματα ή κάποιο μουσικό πρόγραμμα ή να κάνουν χρήση υλικού φορέα ήχου (π.χ. cd).
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ: https://www.facebook.com/nomikiepikairotita