Τη ριζική αντίθεση τους στην ιδιωτικοποίηση της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) εκφράζουν οι σύμβουλοι της Περιφερειακής Αναγέννησης, Χρήστος Τρέλλης και Χρήστος Ποτόλιας, οι οποίοι και αναμένεται να ζητήσουν από το Περιφερειακό Συμβούλιο ΑΜ-Θ, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του να συζητηθεί το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΕΒΖ.
Οι δύο περιφερειακοί σύμβουλοι αναφέρουν στην επιστολή τους : «Μετά την απόφαση της Κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, να ιδιωτικοποιήσει τις εταιρίες που ελέγχει η ΑΤΕ, οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης εκφράζουμε τη ριζική αντίθεση μας στο ξεπούλημα της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) και των εργοστασίων Ορεστιάδας και Ξάνθης, και καλούμε την διοίκηση της Περιφέρειας και τις παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο ΠΣ να πάρουν συγκεκριμένη θέση επί του θέματος, καθώς μία τέτοια εξέλιξη αφορά σε μεγάλο βαθμό την περιφέρεια καθότι δύο εργοστάσια βρίσκονται στην περιοχή μας.
Καλούμε επίσης τους εργαζόμενους στα εργοστάσια να πάρουν πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με άλλα σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, με αγροτικούς συλλόγους και άλλες μαζικές οργανώσεις σε όλη την περιοχή της ΠΑΜΘ, ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης των εργοστασίων ζάχαρης.
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση, συνιστά πολιτικό και οικονομικό έγκλημα οποιαδήποτε σκέψη πώλησης των εργοστασίων της ζάχαρης, δηλ. αυτών που απέμειναν. Η πώληση αυτή δεν έχει καμία σχέση ούτε με την κρίση ούτε με τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Πάνω απ’ όλα γίνεται για να εξασφαλιστεί η υλοποίηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στην Ελλάδα. Επί πλέον, αυτοί που θα πάρουν το εργοστάσιο, θα αγοράσουν ουσιαστικά και τις επιδοτήσεις που έπαιρναν οι αγρότες της χώρας μας. Επίσης, σημαίνει ότι μαζί με τα οικόπεδα, τα εργοστάσια και τις υποδομές, θα χαθεί και η εναπομείνασα ποσόστωση ζάχαρης, που είναι πλέον 158.000 τόνοι, από 318.000 τόνους το 2006, και η χώρα δε θα δικαιούται στο εξής να παράγει ζάχαρη. Θα χαθούν επίσης και οι ενισχύσεις ολοκληρωμένης διαχείρισης που προορίζονται για τους τευτλοπαραγωγούς.
Το ξεπούλημα γενικότερα των κρατικοσυνεταιριστικών οργανώσεων (ΕΒΖ, ΕΛΒΙΖ, ΔΩΔΩΝΗ και ΣΕΚΑΠ) που απέμειναν, σημαίνει ότι χάνονται και τα τελευταία υποτυπώδη στηρίγματα των αγροτοκτηνοτρόφων. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ και ξεπουλήματος των θυγατρικών της που επιβάλλει το μνημόνιο αποτελεί πλήγμα και για τους αγροτοκτηνοτρόφους, και για τους εργαζόμενους στις συγκεκριμένες βιομηχανίες, και συνολικότερα για τα λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για το κλείσιμο εργοστασίων που οι συνέπειες δε θα είναι μόνο στους εργαζόμενους, μόνιμους και εποχιακούς των εργοστασίων.
Οι συνέπειες αφορούν και την αγροτιά και όλες τις άλλες επιχειρήσεις και κυρίως τους εργαζόμενους που συνδέονται με τη συγκέντρωση και την αποθήκευση, με την κατασκευή των μέσων τυποποίησης και συσκευασίας, δηλαδή θα αγκαλιάσει ευρύτερα και επιπλέον θα αυξηθεί το πρόβλημα των εισαγωγών στην Ελλάδα, άρα και το πρόβλημα της τιμής της ζάχαρης.
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ακόμα ένα λόγο να αντιδράσει και η αγροτιά της περιοχής μας.
Απαιτείται αγώνας για να μπει φρένο στην ακολουθούμενη αντιαγροτική – αντιλαϊκή πολιτική που φέρνει τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, το ξεκλήρισμα, την ανεργία.
Είμαστε κάθετα αντίθετοι με οποιοδήποτε τίμημα, στο ξεπούλημα της ΕΒΖ.
Πιστεύουμε ότι στην Ελλάδα και την περιοχή με την ανάπτυξη της τευτλοκαλλιέργειας όπου υπάρχουν όλες οι απαραίτητες τεχνολογικές, επιστημονικές, κλιματολογικές, εδαφολογικές συνθήκες και περισσότερα εργοστάσια επεξεργασίας ζάχαρης μπορούν να λειτουργήσουν και να υπάρχει πλήρη αυτάρκεια της χώρας μας σε ζάχαρη, ώστε να μη γίνονται εισαγωγές προϊόντων που μπορούν και παράγονται στην Ελλάδα, αλλά και να έχουμε εξαγωγές.
Ωστόσο πιστεύουμε ακράδαντα ότι ριζική λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά και γενικότερα στην αντιλαϊκή πολιτική του Ευρωμονόδρομου, που ακολουθούν οι Ευρώυποτακτικοί της χώρας, όποιο φερετζέ και να φοράνε, θα φέρει ο ενωμένος αγώνας των εργαζομένων, με τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, σε μια Λαϊκή οικονομία με Λαϊκή εξουσία, όπου η ανάπτυξη θα γίνεται σύμφωνα με τις λαϊκές σύγχρονές ανάγκες και όχι για τις ανάγκες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ξένων και ντόπιων.
Που θα αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και της περιοχής μας και θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους , καλύτερο εισόδημα στους αγρότες, προστασία της ντόπιας παραγωγής, επάρκεια φτηνών υγιεινών τροφίμων για τη διατροφή του λαού μας και πρώτες ύλες για τη μεταποιητική βιομηχανία.
Μια τέτοια ανάπτυξη θα στηρίζεται:
-στον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό,
-στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς
-και στις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες
Η χώρα μας με μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να αναπτύξει την τευτλοκαλλιέργεια, να έχει αυτάρκεια σε ζάχαρη και να μην έχει κλείσει κανένα εργοστάσιο της ΕΒΖ.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΒΖ».
