Από τη Β. Γαλλία το 12ο αι. εμφανίζεται ένας νέος ρυθμός, ο γοτθικός. Χρησιμοποιείται αρχικά για ναούς, αλλά στη συνέχεια και για πολλά άλλα οικοδομήματα, δημόσια ή ιδιωτικά.
Κύριο χαρακτηριστικό των ναών είναι το τεράστιο μέγεθος και η ανάταση σε μεγάλο ύψος, με πύργους-κωδωνοστάσια, αλλά και η διακοσμητικότητα.
Αυτού του τύπου η αρχιτεκτονική άνθισε το μεσαίωνα και χρησιμοποιήθηκε από την εκκλησία και την πλουτοκρατία της τότε εποχής για να επιβληθούν στον απλό κόσμο. Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι ψηλά, σκοτεινά, επιβλητικά, ως να σχεδιάστηκαν για να τρομάξουν και να καταστείλουν, να υποτάξουν τον απλό λαό στην εξουσία της εκκλησίας. Αγάλματα ογκώδη, που υπό το φώς των κεριών δημιουργούν δέος στο θεατή. Η γοτθική λοιπόν αρχιτεκτονική αποτυπώνει τη βαθιά κρίση στην οποία εισέρχεται η ανθρωπότητα.
Στα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα, όπου η ανθρωπότητα έμεινε στάσιμη σε όλα τα επίπεδα άνθισε η τρομακτική αυτή η αρχιτεκτονική. Μία αρχιτεκτονική χωρίς μέτρο, μία αρχιτεκτονική μη ανθρωποκεντρική. Οι τεράστιοι χώροι, αγάλματα, αψίδες που δεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο αλλά το κτίριο και τον υποδουλώνουν σε ένα χώρο μέσα στον οποίο είναι αδύνατο να υπάρξει.
