Με τον Λευθέρη Γλερίδη συναντηθήκαμε πρώτη φορά στα παλαιά γραφεία του «Χρόνου» στην οδό Καβείρων. Συγκρουστήκαμε ιδεολογικά σε μια πολύ σκληρή εποχή την δεκαετία του 1980 αλλά μας ένωσε η αγάπη μας για την πατρίδα, τη Θράκη και τα εθνικά θέματα.
Ακόμη τον θυμάμαι να «εισβάλει» μαζί με τον Τάσο Ελευθεριάδη στο στούντιο του Ράδιο ΕΡΚΟ κατά τη διάρκεια εκπομπής μου τον Απρίλιο του 1990 ζητώντας να απαντήσει για κάτι που είχε ειπωθεί. Ήταν η περίοδος των κινητοποιήσεων για τη Θράκη την εποχή της οικουμενικής επιτροπής Ζολώτα όταν είχαμε κλείσει το οδικό δίκτυο στη γέφυρα του Νέστου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αδιαφορία των Αθηνών.
Γίναμε φίλοι. Δεν χάσαμε επαφή. Στα χρόνια που ακολούθησαν καταλάβαμε πόσο λάθος ήταν ο φανατισμός της περιόδου εκείνης και πως πρέπει να αθροίζουμε δυνάμεις. Η πέμπτη στη σειρά επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη στα τελευταία είκοσι χρόνια θα τον κινητοποιούσε. Ήταν ωραίος Έλλην.
Ο Λευθέρης ήταν μαζί άλλα πρόσωπα του τοπικού ΠΑΣΟΚ όπως ο Γιώργος Παπαδριέλλης, ο Τάσος Βαβατσικλής και ο Στέργιος Σταυρόπουλος ηγετική προσωπικότητα του χώρου του. Αφήνει φεύγοντας αποτύπωμα πατριωτισμού.
Η στεναχώρια μου για την απώλεια του –οι πολιτικοί και εθνικοί αγώνες είναι ωραίοι αν έχεις καλούς συμπαίκτες- αμβλύνεται κάπως γιατί αφήνει πίσω του άξιο διάδοχο. Τον υιό του. Ο οποίος ήταν από τους λίγους που μου στάθηκαν όταν με μήνυσε ο Ερντογάν.
Θερμά συλλυπητήρια! Αιωνία του η μνήμη!
