Γράφει ο Φάνης Κωφίδης
Υποψήφιος Βουλευτής Ροδόπης ΝΔ
Μετά και την «αποτίμηση» του εκλογικού αποτελέσματος στη Ροδόπη-που δε λέει να κοπάσει στα μεγάλα κυρίως κανάλια την Αθηνών- πολύ καλό θα μας κάνει να δούμε σε βάθος κάποια πράγματα που αφορούν τη συζήτηση περί της Μειονοτικής ψήφου στη Θράκη.
Οπωσδήποτε αξίζει να κάνουμε έναν διαχωρισμό κάποιων δεδομένων. Υπάρχει «πρόσφορο έδαφος» που διευκολύνει την επιρροή από κύκλους εκτός Ελλάδος πάνω στο μειονοτικό πληθυσμό; Μήπως σε αυτό το θέμα χρειάζεται να διαχωρίσουμε κάποια πράγματα που είναι μάλλον σταθερά και δεν αλλάζουν από κάποια πράγματα που μπορεί να αλλάζουν; Δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά της Μειονότητας που προφανώς δεν αλλάζουν και είναι τα εξής τρία:
α) Μουσουλμανική θρησκεία με συντριπτική την πλειοψηφία του Σουνιτισμού
β) Η κυριαρχούσα τουρκική γλώσσα.
γ) Η γειτνίαση με την Τουρκία και οι εξαιρετικά συχνές επαφές του μειονοτικού πληθυσμού με τη γείτονα (πέραν της οικονομικής οι επαφές είναι και πολιτισμικής αλλά και οικογενειακής φύσης).
Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που μάλλον επηρεάζουν τη συμπεριφορά μεγάλου μέρους της Μειονότητας και θα μπορούσαν να επηρεαστούν θετικά από την ελληνική Πολιτεία. Είναι χαρακτηριστικά τα οποία χρήζουν άμεσης προσοχής, όπως:
α) Το χαμηλό επίπεδο ζωής, που αφορά την αμειβόμενη εργασία, την πρωτογενή παραγωγή, τις υποδομές, την εξυπηρέτηση αναγκών και ασφαλώς το επίπεδο εκπαίδευσης και ελληνομάθειας (τόσο της γλώσσας όσο και του πολιτισμού).
β) Η αβάσιμη, αλλά κυριαρχούσα αίσθηση εντός της Μειονότητας για «σκόπιμη υποβάθμιση της Ροδόπης και καταπίεση ή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της από την ελληνική Πολιτεία».
Έτσι γεννάται το ερώτημα αν επιτέλους υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει η Ελληνική Πολιτεία, οι κεντρικοί αλλά και τοπικοί Φορείς για να μη βρισκόμαστε τόσο συχνά προ, μάλλον, προδιαγεγραμμένης εκπλήξεως.
Αφορούν μεθόδους και μέτρα για την εμπέδωση εμπιστοσύνης εντός του κόσμου της Μειονότητας απέναντι στην ελληνική Πολιτεία.
Εμπιστοσύνη που χτίζεται σε δύο επίπεδα: τη θετική επικοινωνία και την πρακτική λήψη μέτρων για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής της Μειονότητας και φυσικά όλων μας στη Ροδόπη.
Στο επίπεδο της θετικής επικοινωνίας πρέπει επιτέλους να διαλυθεί μία «βαριά» παρεξήγηση, στην αντίληψη περί ταυτότητας. Πολύ συχνά και σχεδόν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας διαφωνίας σχετικά με το τι είναι η Μειονότητα, παρόλο που η Συνθήκη της Λωζάνης είναι ξεκάθαρη και αναφέρεται σε Μουσουλμανική Μειονότητα.
Έντονες είναι οι αντιδράσεις σε μεγάλο μέρος της Μειονότητας όταν απλοί άνθρωποι, φορείς, οι αρχές ή και εκπρόσωποι του ελλαδικού Κράτους αποκαλεί τα μέλη της Μειονότητας ως Έλληνες Μουσουλμάνους. Συχνά ως απάντηση ακούμε «μα δεν είμαστε Έλληνες, αλλά Τούρκοι» ή «μα δεν ξέρουμε τι είμαστε; Πώς θα αλλάξει αυτό; Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει τι είμαστε!».
Και όμως η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και «ανακουφιστική». Απλώς πρέπει να ξεδιαλυθεί μια παρεξήγηση στις λέξεις και τις έννοιες:
Είναι λοιπόν εντελώς απαραίτητο να γίνει μία συστηματική εκστρατεία επίσημης επικοινωνίας, που να εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στις έννοιες της ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑΣ/ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑΣ (citizenship και nationality) του κάθε ανθρώπου -που συμβολίζεται με το ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ- από τη μια πλευρά και της ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ του κάθε ανθρώπου που προφανώς νιώθει ό,τι νοιώθει για τον εαυτό του και μπορεί να το λέει όποτε θέλει.
Γιατί όμως αυτή η αδιάκοπη συζήτηση έχει τέτοια βαρύτητα, ενώ είναι τόσο αυτονόητες και καθόλου «προβληματικές» αυτές οι έννοιες; Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς: όλα ξεκινάμε από τη βαριά ιστορία και διαμορφωμένη αντίληψη σε μεγάλα τμήματα του τουρκικού και του ελληνικού κόσμου ότι «Τούρκος σημαίνει εχθρός ή κίνδυνος» και αντιστρόφως «Έλληνας σημαίνει εχθρός ή κίνδυνος». Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εάν -φανταστείτε- κυριαρχούσε μια άλλη πεποίθηση, πχ ότι οι έννοιες «Έλληνες και Τούρκοι» είναι κάτι όπως σήμερα είναι Γάλλοι και Γερμανοί ή Σουηδοί και Νορβηγοί, ή Ελβετοί και Αυστριακοί!
Επομένως το όλο ζήτημα περί ταυτότητας της Μειονότητας έχει μία έντονη ψυχολογική πλευρά, που δυστυχώς επιβαρύνεται εκ των πραγμάτων ακόμη περισσότερο σήμερα από τον αναθεωρητισμό της γείτονος και τις πρακτικές της, που μακάρι να δούμε να αλλάζει!!
Ένας άλλος τρόπος που φέρνει αποτέλεσμα στη θετική επικοινωνία και αποτελεί συνέχεια του παραπάνω θέματος των ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ είναι η διατύπωση ότι «όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει κουμάντο η ταυτότητα του καθενός -την οποία σεβόμαστε απολύτως- αλλά κάτι μεγαλύτερο όπως η Δικαιοσύνη και η αποτελεσματικότητα».
Και ένα τελευταίο στοιχείο θετικής επικοινωνίας που μπορεί να βοηθήσει όταν λέγεται είναι ότι «έχει παρατηρηθεί ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζουν την ψυχολογία στην Θράκη αλλά τα θέματα της Θράκης αφορούν την καθημερινότητα μας και την πολυπόθητη ανάπτυξη που είναι και πρέπει να είναι θέμα απόλυτα δικής μας επιλογής».
Υπάρχει όμως και το πρακτικό επίπεδο, που αφορά τη βελτίωση της ποιότητας ζωής της Μειονότητας και φυσικά όλων μας στη Ροδόπη.
Εντελώς συνοπτικά προτείνεται η υλοποίηση μέρους τουλάχιστον του Πορίσματος της Διακομματικής Επιτροπής και άλλων συναφών μέτρων και παρεμβάσεων όπως:
1) Αύξηση του αριθμού των ολοήμερων μειονοτικών δημοτικών σχολείων από πέντε σε δεκαπέντε αρχικά, κάτι που προσφέρει αλματώδη βελτίωση των δεξιοτήτων των παιδιών της Μειονότητας και φυσικά της ελληνομάθειας τους, συνδέοντάς τα έτσι με την εκπαιδευτική τους εξέλιξη, με περισσότερη επαφή με το ελληνόφωνο στοιχείο της περιοχής και ραγδαία βελτίωση της εργασιακής τους ζωής.
2) Πιστοποίηση/Κατάρτιση εξειδίκευσης για όλους τους ανέργους, κυρίως τους νέους μουσουλμάνους και χριστιανούς(ιδιαίτερα όμως για το μειονοτικό πληθυσμό) που εγκατέλειψαν το σχολείο. Θα είναι πολύ χρήσιμη η ταχύρρυθμη κατάρτισή τους σε Τμηματα αναπτυξιακής εξειδίκευσης επί προϊόντων, αγαθών και υπηρεσιών, που έτσι κι αλλιώς τα παιδιά εμπειρικά γνωρίζουν από την παιδική τους ηλικία και αφορούν την περιοχή/Περιφέρειά μας.
3) Ενδεχόμενη σύνδεση των παραπάνω πιστοποιητικών κατάρτισης με Βιομηχανικό Οικοσύστημα εντός της ΒΙΠΕ Κομοτηνής, κατόπιν ανακαίνισης και αναβίωσης κάποιων από τα πολλά ανενεργά εργοστάσια.
4) Επιτέλους πολλά μικρά εγγειοβελτιωτικά έργα άρδευσης με πολλους ταμιευτήρες συγκέντρωσης υδάτων από ποτάμια και ρέματα της περιοχής (πριν καν ολοκληρωθούν τα μεγάλα φραγματα που καθυστερούν).
5) Επιτάχυνση της ενεργειακής αναβάθμισης- μέσω ΑΠΕ/ φωτοβολταϊκών-της υπαίθρου και οικισμών της Ροδόπης /Θράκης.
6) Εκσυγχρονισμός της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής.
7) Δραστική βελτίωση του οδικού δικτύου της υπαίθρου.
8) Βελτίωση της πρόσβασης και εξυπηρέτησης στον υγειονομικό τομέα.
Όλα τα παραπάνω θα βοηθήσουν στη μεγαλύτερη δυνατή ένταξη του μειονοτικού πληθυσμού στην ανάπτυξη, αλλά και θα δράσουν σημαντικά στη βελτίωση του αισθήματος εμπιστοσύνης -κόντρα στην όποια αντίληψη περί εγκατάλειψης- της Μειονότητας απέναντι στη ελληνική Πολιτεία.
Μέσω της σταθερής υλοποίησης ενός τέτοιου ολοκληρωμένου σχεδιασμού στη Θράκη, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
