Μόνη στη μέση του χωραφιού είναι ώρα που ξεβοτανίζει τα φυτά του καπνού. Εκείνη κι εκείνη, ο εαυτός της δηλαδή που της κρατά συντροφιά αχώριστα, αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα, ώρες ολόκληρες, μέρες ολόκληρες, χρόνια. Έτσι κύλησαν, έτσι κυλούν, εκείνη κι εκείνη.
Κανείς δεν της μίλησε για την Ευρώπη «Για ποιά;». Για την Ευρώπη. Ξέρει ότι ψηφίζουμε την Κυριακή, θα βρει τις ταυτότητες, θα σιδερώσει τα ρούχα του άνδρα της και θα πάνε. Μπρος εκείνος, πίσω αυτή με το ψηφοδέλτιο στην τσέπη. Σήμερα, όμως, στο χωράφι. Και χθες εκεί. Και αύριο πάλι εκεί. Δύσκολη καλλιέργεια, πολλές μέρες εκεί. Κι αυτές που φύγαν κι αυτές που θα έρθουν εκεί. Στο χωράφι.
Καλύτερα να έχεις ζήσει και να έχεις χάσει, παρά να μην έχεις ζήσει καθόλου. Κι εκείνη, η Φεζιλέ έζησε, ζει. Ζωή σημαίνει αγώνας. Αγώνας τίμιος, καθημερινός. Μακριά από τα «παιχνίδια» της πολιτικής. Τα «παιχνίδια» των άλλων, που λένε ότι ξέρουν, πάντα ξέρουν… Εκείνη, με τα ελληνικά που δεν έμαθε σωστά ποτέ, γνωρίζει και ξέρει περισσότερα για τη ζωή, και τα συζητά με τον εαυτό της, εκείνη κι εκείνη πάντα…
Μ.Ν.
daily-stories.gr