Απέρριψε ο Άρειος Πάγος το αίτημα μειονοτικών συλλόγων της Θράκης, να χρησιμοποιούν τον όρο «τουρκικός/ή» στην ονομασία τους, παρά τα όσα προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης και μετά τις απορριπτικές αποφάσεις των Εφετείων. Η υπόθεση εκδικάστηκε τον περασμένο Οκτώβριο στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου, μετά από προσφυγή τουρκοφρόνων σωματείων, που αιτήθηκαν την εφαρμογή απόφασης του 2008 του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ).

Η λεγόμενη «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» (ΤΕΞ) πρωτοστάτησε στην προσφυγή προς το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας, με την υποστήριξη της «Ομοσπονδίας «Τούρκων» Δυτικής Θράκης» που δραστηριοποιείται στο εξωτερικό και χρηματοδοτείται από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Άγκυρα και τουρκόφρονες της μειονότητας ζητούν επιτακτικά από την Αθήνα την εφαρμογή της απόφασης του ΕΔΑΔ, με την οποία επιχειρείται ουσιαστικά πλάγια αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, αφού αναγνώριση του δικαιώματος δημιουργίας ένωσης Τούρκων πολιτών στη Θράκη, καταργεί στην πράξη την θρησκευτική ταυτότητα της μουσουλμανικής μειονότητας και την καθιστά εθνική μειονότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα μας.

Αν και ακόμη δεν έχει δημοσιοποιηθεί το σκεπτικό της απορριπτικής απόφασης του Αρείου Πάγου, θεωρείται βέβαια πως η Ολομέλεια στάθμισε όλα τα κριτήρια, έχοντας κατά νου πως ο αιτούμενος συλλογικός αυτοπροσδιορισμός που ζητούν οι τουρκόφρονες θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από την Τουρκία στο πλαίσιο των γενικότερων μεθοδεύσεων που επιδιώκει στην περιοχή της Θράκης διαχρονικά η Άγκυρα,

Η απορριπτική απόφαση του Αρείου Πάγου, αναμένεται να προκαλέσει την έντονη αντίδραση της Άγκυρας, που επιδιώκει την εργαλειοποίηση της μειονότητας, θέτοντας μόνιμα θέμα εφαρμογής της απόφασης του ΕΔΑΔ από την Ελλάδα.

Ανακοίνωση της παράνομης «Τουρκικής» Ένωσης Ξάνθης, αναφέρει πως ο αγώνας για αναγνώριση των σωματείων της μειονότητας ως «Τουρκικά», θα συνεχιστεί με τον ίδιο ζήλο έως τη δικαίωση. «Ανακοινώνουμε στην κοινή γνώμη πώς αυτόν τον αγώνα διεκδίκησης δικαιωμάτων που συνεχίζουμε επί δεκάδες χρόνια ως «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης θα τον συνεχίσουμε με αποφασιστικότητα και από τώρα και μετά. Επιθυμούμε να τονίσουμε ότι μετά από την ανακοίνωση του αιτιολογικού του Αρείου πάγου θα προβούμε στην απαραίτητη αξιολόγηση και θα καθορίσουμε τον μετέπειτα δρόμο του αγώνα μας. ΩΣ «ΤΟΥΡΚΙΚΗ» ΕΝΩΣΗ ΞΑΝΘΗΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» αναφέρει η ανακοίνωση της παράνομης Ένωσης.

Πληροφορίες: Παναγιώτης Σαββίδης – Πρώτο Θέμα

Την αποχή από πλειστηριασμούς σε βάρος της πρώτης κατοικίας ευάλωτων δανειοληπτών με επισπεύδοντες Τράπεζες και Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων, αποφάσισε ομόφωνα το Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης.

Στην ανακοίνωση του αναφέρει:

«Το Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης στην συνεδρίαση αυτού της 15.06.2021 αφού έλαβε υπόψη του και την από 09.06.2021 απόφαση της Ολομέλειας Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, για την προστασία των ευάλωτων οφειλετών και δη της πρώτης κατοικίας, στο πλαίσιο της διευθέτησης των οφειλών τους και της παροχής δεύτερης ευκαιρίας εν όψει της εφαρμογής του νέου Πτωχευτικού Κώδικα , που θα οδηγήσουν σε σωρεία αναγκαστικών εκτελέσεων και πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας τη στιγμή που δεν έχουν εκδοθεί οι προβλεπόμενες εφαρμοστικές του νόμου υπουργικές αποφάσεις, αλλά κυρίως, δεν έχει συσταθεί «Ο Φορέας Απόκτησης και Επαναμίσθωσης» ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ομόφωνα την αποχή όλων των δικηγόρων-μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης, από 18.06.2021 μέχρι και 31.07.2021 από τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης για επίσπευση πλειστηριασμών με εντολείς τράπεζες ή εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων κατά της πρώτης κατοικίας των ευάλωτων νοικοκυριών, όπως ορίζονται με το ν. 4738/2020 και ειδικότερα:

Α. Την αποχή από τη λήψη απογράφου εκτελεστών τίτλων. Ειδικά στη περίπτωση διαταγών πληρωμής επιτρέπεται μόνο η λήψη αντιγράφου αυτής και όχι απογράφου, προκειμένου και μόνο να τηρηθεί η προθεσμία του άρθρου 630Α του ΚΠολΔ.

Β. Την αποχή από τη σύνταξη, υπογραφή και κοινοποίηση επιταγής (άρθ.924 ΚΠολΔ) που αποτελεί την 1η πράξη αναγκαστικής εκτέλεσης, και η οποία συντάσσεται υποχρεωτικά κάτω από επικυρωμένο αντίγραφο από το πρώτο απόγραφο εκτελεστό του οποίου η ακρίβεια της αντιγραφής βεβαιώνεται από το δικηγόρο που το εκδίδει (άρθρ..36 παρ. 2 περ. β ́ Κώδικα Δικηγόρων)

Γ. Την αποχή από την υπογραφή εντολής προς εκτέλεση (άρθ.927 ΚΠολΔ)».

Το Συμβούλιο της Επικρατείας, έκρινε ότι για τις τυχόν βλάβες που μπορούν να δημιουργηθούν μετά από εμβολιασμό (και ανεξάρτητα εάν δεν υπάρχει παράνομη πράξη γιατρού- ιατρικό λάθος, αλλά και η παρτίδα του εμβολίου δεν αντιμετώπισε πρόβλημα) πρέπει οι παθόντες να αποζημιώνονται από το ελληνικό Δημόσιο.

Ειδικότερα, το Α΄ Τμήμα του ΣτΕ έκρινε, ότι η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα (βλάβη υγείας και προσβολή της προσωπικότητάς του), η οποία υπερέβαινε τα όρια της θυσίας στην οποία είναι ανεκτό από την έννομη τάξη να υποβάλλονται οι πολίτες χάριν του δημοσίου συμφέροντος και του κοινωνικού συνόλου. Για το λόγο αυτό, ο κάθε παθών ή παθούσα δικαιούται αποζημίωση από το Δημόσιο.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας δικαίωσαν μητέρα που έχασε την κόρη της η οποία ενώ ήταν 7 ετών μαθήτρια της Ε΄ Δημοτικού, εμβολιάστηκε κατά της ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (τριδύναμο εμβόλιο MMR ΙΙ) και αφού έμεινε επί εννέα έτη φυτό, απεβίωσε μετά από πανεγκεφαλίτιδα.

Αναλυτικότερα, η άτυχη μαθήτρια (γεννήθηκε 25-11-1994) στις 4-9-2001 και σε ηλικία 7 ετών εμβολιάσθηκε με την πρώτη δόση του εμβολίου ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς, η δεύτερη δόση του οποίου της χορηγήθηκε στις 30-3-2006 στα Δημοτικά Ιατρεία Δήμου της Αττικής.

Μετά τον εμβολιασμό, η ανήλικη εμφάνισε «διαρκώς επιδεινούμενα νευρολογικά συμπτώματα, συνιστάμενα σε αιφνίδιες πτώσεις στο έδαφος, αστάθεια στη βάδιση, κολλώδη ομιλία, σύγχυση, αδυναμία συγκέντρωσης και δυσκολία αντίληψης του περιβάλλοντος». Έτσι, εισήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων “Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού” και υποβλήθηκε σε σωρεία εργαστηριακών και κλινικών εξετάσεων από τις οποίες διαπιστώθηκε ότι έπασχε «από «υποξεία σκληρυντική πανεγκεφαλίτιδα μετά από ιλαρά (van Bogaert)» και στις 25-5-2006 τέθηκε υπό θεραπευτική αγωγή. Στην συνέχεια, της «έγινε τοποθέτηση “reservoir” κοιλιοστομίας, προκειμένου να εγχυθεί η φαρμακευτική ουσία “ιντερφερόνη”, δια της ανοίξεως οπής στο κρανίο, κατ’ ευθείαν στο πάσχον όργανο του εγκεφάλου, με σκοπό την επιβράδυνση της πορείας της νόσου». Η κατάσταση της υγείας της ανήλικης ήταν μη αναστρέψιμη και η άτυχη μικρή, στις 23-9-2010, απεβίωσε. Στην ληξιαρχική πράξη θανάτου ως αιτία αναγράφεται: «Σκληρυντική παρεγκεφαλίτιδα, τετραπληγία, ανακοπή».

Η μητέρα της διεκδίκησε δικαστικά από το Δημόσιο και τον επίμαχο Δήμο το ποσό του 1.000.000 ευρώ, με το νόμιμο τόκο, ως χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη η κόρη της εξαιτίας της βλάβης της υγείας της, που προκλήθηκε ως παρενέργεια του εμβολιασμού της. Στην αγωγή της υποστήριξε ότι συνέτρεχε ευθύνη του ελληνικού Δημοσίου και του επίμαχου Δήμου, στα ιατρεία του οποίου έγινε ο εμβολιασμός, κατά τα άρθρα 105, 106 ΕισΝΑΚ, λόγω παρανόμων πράξεων των οργάνων τους και, ειδικότερα: α) λόγω αντιθέσεως προς το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ και προς τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας του επιβαλλομένου για την φοίτηση των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση εμβολιασμού και β) λόγω της κατά παράβαση του Συντάγματος και της Διεθνούς Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Παιδιού παραλείψεως να θεσπισθεί νομοθετικά σύστημα αποζημιώσεως για βλάβη ή θάνατο από εμβολιασμό.

Από το Διοικητικό Πρωτοδικείο επιδικάστηκε στην μητέρα της άτυχης κοπέλας αποζημίωση 200.000 ευρώ, όμως ασκήθηκε αναίρεση κατά της πρωτόδικης απόφαση η οποία απορρίφθηκε από το Διοικητικό Εφετείο.

Κατόπιν έφεσης, το Α΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (πρόεδρος η αντιπρόεδρος Μαρία Καραμανώφ και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Όλγα Ζύγουρα) με την υπ΄ αριθμ. 622/2021 απόφασή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει:

«Σε περίπτωση, που επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας προσώπου συνεπεία της συνταγματικώς θεμιτής και νομίμου πραγματοποιήσεως εμβολιασμού (δηλαδή εμβολιασμού διενεργούμενου με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας συλλογικώς και ατομικώς και προβλεπόμενου από ειδική νομοθεσία, υιοθετούσα έγκυρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά, ιατρικά και επιδημιολογικά πορίσματα στον αντίστοιχο τομέα, με δυνατότητα εξαιρέσεως από αυτόν σε ειδικές ατομικές περιπτώσεις, για τις οποίες αυτός αντενδείκνυται), ήτοι βλάβη, μη οφειλομένη σε παρεμβαλλομένη παράνομη πράξη ή παράλειψη (όπως πχ χορήγηση ελαττωματικού ή ακαταλλήλου σκευάσματος ή πλημμέλειες κατά την διενέργεια του εμβολιασμού), ανακύπτει ευθέως εκ του άρθρου 4 παρ. 5 σε συνδυασμό και με το άρθρο 25 παρ 4 του Συντάγματος ευθύνη του κράτους προς εύλογη αποκατάσταση της ζημίας του παθόντος, υπό την έννοια της αποκαταστάσεως τόσο της τυχόν υλικής όσον και, κατ΄ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 932 ΑΚ, της ηθικής βλάβης του».

Και αυτό, γιατί σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας, «στις περιπτώσεις αυτές, η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα (βλάβη υγείας και προσβολή προσωπικότητος), χάριν του συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου».

Μάλιστα, το ΣτΕ υπογραμμίζει, ότι η «εκ του Συντάγματος και των άρθρων 19, 23, 24, 26 και 39 της κυρωθείσης με τον ν. 2101/1992 Διεθνούς Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Παιδιού δεν επιτάσσεται η πρόβλεψη ειδικού αποζημιωτικού καθεστώτος για τις περιπτώσεις βλάβης συνεπεία εμβολιασμού» και η μη πρόβλεψη δε τέτοιου ειδικού καθεστώτος δεν συνιστά παράλειψη νομοθετήσεως, δυναμένη να στοιχειοθετήσει αξίωση αποζημιώσεως κατά το άρθρο 105 ΕισΝΑΚ».

Έτσι, το ΣτΕ αναίρεσε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Θετική ανατροπή υπέρ των δανειοληπτών, στα νομολογιακά δεδομένα των υποθέσεων του νόμου Κατσέλη, που πρόκειται να εκδικαστούν κατά χιλιάδες τα επόμενα χρόνια, μέσω της διαδικασίας επίσπευσης των δικασίμων, φέρνει η υπ’ αριθμ. 59/2021 απόφαση του Δ’ Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου.

Σύμφωνα με αυτήν, επιβεβαιώνεται νομολογιακά από το αναιρετικό δικαστήριο ότι για την υπαγωγή στον νόμο και την προστασία ενός δανειολήπτη, το βάρος απόδειξης για την ύπαρξη δόλου φέρει ο πιστωτής-τράπεζα, που όμως πλέον πρέπει με σαφήνεια και ορισμένα να αποτυπώσει τα περιστατικά που διαμορφώνουν τη δόλια συμπεριφορά του δανειολήπτη και όχι αόριστα απλά να αναφέρεται στην έννοια του δόλου, όπως σωρηδόν γίνεται στις μέχρι τώρα προβαλλόμενες ενστάσεις που διατυπώνονται στα δικαστήρια του Ν. 3869/2010 (κατά κόσμον Κατσέλη). Μάλιστα η ένσταση δόλου αποτελεί την πλέον συχνή αιτία απορριπτικών αποφάσεων κατά των δανειοληπτών είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο βαθμό.

«Παγιώνει νομολογιακά το περιβάλλον προς όφελος των δανειοληπτών»

Όπως σημειώνει η δικηγόρος Νεφέλη Ελπίδα Σωτηρόπουλου, που εξειδικεύεται σε υποθέσεις δανειοληπτών και αναγκαστικής εκτέλεσης: «Η εξαιρετική σημασία της απόφασης 59/2021 του Αρείου Πάγου ως προς την ερμηνευτική προσέγγιση του δόλου, διαμορφώνει και παγιώνει νομολογιακά το περιβάλλον προς όφελος των δανειοληπτών, καθώς θεωρεί κρίσιμο το περιεχόμενο του δόλου, δηλαδή τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά και τις ειδικότερες παραμέτρους ουσίας βάσει των οποίων στοιχειοθετείται και όχι τόσο ο  χρόνος που αυτός εκδηλώθηκε, τόσο κατά την ανάληψη των οφειλών, όσο και κατά τη στιγμή παύσης των πληρωμών του δανειολήπτη. Aποσυνδέει σημαντικά την αντικειμενική στοιχειοθέτηση του δόλου για τυχόν μεταβιβάσεις που έχουν σημειωθεί εντός της τελευταίας τριετίας από την υποβολή της αίτησης υπαγωγής, αναφέροντας πως είναι κρίσιμο όχι το πότε μεταβιβάστηκε το περιουσιακό στοιχείο αλλά το τί περιουσιακό στοιχείο ήταν αυτό, ποιας αξίας, τι θα είχε να εισφέρει η αξία του στην απαίτηση του αντίδικου πιστωτή, δηλαδή η κρισιμότητα επικεντρώνεται στην ουσία της μεταβιβάσιμης αξίας και όχι τόσο στο χρονικό σημείο που σημειώθηκε αυτή». 

Κατά συνέπεια, κατά το σκεπτικό της απόφασης 59/2021 ΑΠ, η μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων, εντός της κρίσιμης τριετίας πριν την υποβολή του αιτήματος υπαγωγής στον νόμο, ΔΕΝ συνιστά από μόνη της έρεισμα για στοιχειοθέτηση της ένστασης δόλου.

Φρένο στη μαζική απόρριψη αιτήσεων υπαγωγής

Όπως περαιτέρω σημειώνει η κυρία Σωτηροπούλου: «Η απόφαση του ΑΠ έρχεται ουσιαστικά να βάλει φρένο στην μέχρι τώρα “εύκολη” τακτική της νομολογίας με την άκριτη μαζική απόρριψη αιτήσεων υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη με έρεισμα την ένσταση δόλου, αόριστα προβαλλόμενη από την πλευρά των πιστωτών, στις πλείστες των περιπτώσεων, χωρίς ειδικότερη αιτιολογία και χωρίς να υπάρχει επί της ουσίας έκθεση των ειδικότερων παραμέτρων που στοιχειοθετείται.

Συγκεκριμένα η απόφαση κρίνει υπέρ του οφειλέτη για παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου από το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο το οποίο έκρινε εσφαλμένα λαμβάνοντας υπόψη λιγότερα στοιχεία αλλά και έκανε αποδεκτή μη ορισμένη ένσταση.

Μάλιστα την αίτηση αναιρέσεως άσκησε στην εν λόγω περίπτωση οφειλέτης, σε αντίθεση με τις περισσότερες αποφάσεις που είχαν εκδοθεί από τον ΑΠ μέχρι τώρα, οι οποίες αφορούσαν αιτήσεις αναιρέσεως που είχαν ασκηθεί από τους πιστωτές-τράπεζες. 

Η σημασία της εν λόγω απόφασης είναι εξαιρετικά σημαντική αναφορικά με τις υποθέσεις χιλιάδων δανειοληπτών που εκκρεμούν προς εκδίκαση είτε ενώπιον των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων δικαστηρίων της χώρας, είτε εκκρεμούν να κριθούν αναιρετικά ενώπιον του ανώτατου πολιτικού δικαστηρίου, καθώς δείχνει μια σαφή διάθεση από την πλευρά του Α.Π. για πρώτη φορά να θέσει τα νομολογιακά εκείνα αναχώματα, ώστε να προστατεύσει χιλιάδες δανειολήπτες από τη λαιμητόμο των πλειστηριασμών που επίκεινται μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2021».

Πηγή: imerisia.gr