Είναι μια τραγική ιστορία αυτή που εξελίσσεται στην προεκλογική περίοδο με τους αρχηγούς αλλά και τους υποψήφιους βουλευτές να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για τον επηρεασμό των πολιτών. Όλοι οι πολίτες περιμένουν από τον καναπέ τους φυσικά να ακούσουν με ποιο τρόπο τα κόμματα θα απαλλάξουν την κοινωνία από το σημερινό «μαύρο» τοπίο και πως θα έρθουν καλύτερες μέρες για αυτούς και τα παιδιά τους.
Όμως εκείνο που προσφέρεται και δημιουργεί μεγαλύτερη αγανάκτηση είναι ένα ξαναζεσταμένο φαγητό υποσχέσεων και ελπίδων. Ο πολίτης με την ευκαιρία ξαναθυμάται τις εξαγγελίες Σαμαρά από το Ζάππειο με τα 18 προαπαιτούμενα και αναρωτιέται πόσα από αυτά έγιναν πράξη ενώ απαίτηση του σήμερα είναι να πληροφορηθεί ποια θα είναι η πολιτική της κυβέρνησης μετά την πιθανή επανεκλογή της.
Θα συνεχίσει το δρόμο των μνημονίων και της προσωπικής καταστροφής του πολίτη με την μεταρρύθμιση και την εφαρμογή νέων δυσβάστακτων μέτρων ή θα δει φως στο τούνελ με την αύξηση αποδοχών και την απαλλαγή του από τις μνημονιακές ρυθμίσεις; Δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στα μελλοντικά σχέδια εκτός από την αόριστη αναφορά ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες όμως οι οφειλές στα δημόσια ταμεία εξακολουθούν να τραβούν την ανηφόρα αυξανόμενες κάθε μήνα κατά 1,3 δις, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αντέχουν πλέον, οι κατασχέσεις μισθών και κατοικιών είναι στην ημερήσια διάταξη, το σύστημα Υγείας παραπαίει και για όλα αυτά δεν ακούγεται το παραμικρό.
Όλοι ποντάρουν όπως κάθε φορά σε προεκλογική περίοδο ότι ο λαός εύκολα ξεχνάει και εύκολα ξεγελιέται και εύκολα δίνει συγχωροχάρτι στους βιαστές της κοινωνίας. Παρακολουθεί ο κόσμος και τη νέα προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να ηγηθεί ενός νέου κόμματος που ΘΑ αναμορφώσει την Ελλάδα και πραγματικά αγανακτεί αφού χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής επιχειρεί να δείξει ότι η δημιουργία ενός προοδευτικού κινήματος θα είναι η εγγύηση για το μέλλον.
Άραγε ποιος πιστεύει τις εξαγγελίες αυτές και ποιος έχει εμπιστοσύνη ότι δεν θα συρθεί στο ίδιο άρμα με τις δυνάμεις τις οποίες στήριξε για 5 ολόκληρα χρόνια; Ήταν ο Παπανδρέου αυτός που έβαλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, συνυπέγραψε και αποδέχτηκε το δεύτερο, στήριξε όλες τις μνημονιακές εντολές με τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους, έλεγε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στηρίζοντας το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου και ακόμη και στην τελευταία κορυφαία διαδικασία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ψήφισε για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής.
Η σημερινή υποκριτική του συμπεριφορά για τη δημιουργία ενός κινήματος σοσιαλιστών και δημοκρατών εμπεριέχει μέσα της το προσωπικό στοιχείο προκειμένου να εκδικηθεί την κομματική ομάδα για τον τρόπο που τον εκδίωξε από τη θέση του πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ αλλά και για να διαμορφωθεί ένα ανάχωμα ψηφοφόρων προς το ΣΥΡΙΖΑ και ενδεχομένως και μια επιθυμητή επιστροφή όσων γύρισαν οριστικά τις πλάτες στο ΠΑΣΟΚ.
Τραγικές φιγούρες τόσο ο εκπρόσωπος τύπου του ΚΙΔΗΣΟ, «κηπουρός» του Παπανδρέου από τα παλιά όσο και αυτοί που έχουν το κουράγιο να εμφανίζονται στα πάνελ και που δεν έχουν κανένα επιχείρημα μπροστά στα αμείλικτα ερωτήματα των δημοσιογράφων.
