Ποιος δεν θυμάται την βραδιά που μετέφεραν στη Σχολή Αστυφυλάκων τους πρώτους λαθρομετανάστες; Μεσάνυχτα όλοι έτρεξαν να διαμαρτυρηθούν για τη κατάργηση της Σχολής και οι πλέον δυναμικοί μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα δήλωναν ανένδοτο αγώνα για την προστασία της τοπικής κοινωνίας και την υπεράσπιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Τις επόμενες ημέρες άρχισαν την έκδοση καταγγελτικών δελτίων τύπου που μιλούσαν για την ασυνέπεια του κράτους και την υποβάθμιση της περιοχής μας και κατέληγαν ότι το κράτος παραβιάζει και την έννοια της ίσης μεταχείρισης των πολιτών αφού επελέγη ένας σιτιστής για τις τροφές των φυλακισμένων.
Μιλούσαν για την έλλειψη διαφάνειας και την προμήθεια αγαθών χωρίς δημοπρασίες και άλλα πολλά. Ο υπεύθυνος για την τροφοδοσία των κρατουμένων σκέφτηκε με πονηριά και έδωσε μερίδιο και στους αγανακτισμένους αγωνιστές που θα έβαζαν μπροστά τα στήθια τους για το καλό της πόλης οπότε το θαύμα έγινε αφού οι παράγοντες της πόλης άλλαξαν τακτικη και όλα είναι μέλι γάλα για να βγει ακόμη μια φορά αληθινή η λαϊκή παροιμία… όταν τρώνε δεν μιλάνε το φαγάκι τους κοιτάνε.
Ξέχασαν και τη διαφάνεια και τους διαγωνισμούς όπως ξέχασαν και την υγιεινή και ασφάλεια των μεταφερόμενων τροφίμων. Άφησαν το Σωματείο των αστυνομικών να συνεχίσει τον αγώνα για τη λειτουργία της Σχολής. Δυστυχώς θα έπρεπε η πρόεδρος των αστυφυλάκων να γνωρίζει ότι τα παντελόνια δεν είναι αποκλειστικότητα των ανδρών αφού τα φορούν πλέον και οι γυναίκες κι ας μην έχουν να κρύψουν τίποτα σ’ αυτά.
