Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχαν βέρες αρραβώνων και γάμου, σύμφωνα με τα κείμενα αρχαίων συγγραφέων. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος κάνει λόγο για μεταλλικά δαχτυλίδια που συμβολίζουν τη σταθερότητα, ενώ ο Γιουβενάλης αναφέρει πως κάποιος άνδρας έδωσε στη μνηστή του ένα χρυσό δαχτυλίδι ως ένδειξη αιώνιας πίστης. Άλλοι πάλι μας περιγράφουν δαχτυλίδια από μπρούντζο ή χαλκό.
Δεν ήταν όλα τα δαχτυλίδια κυκλικά, παρά το γεγονός ότι ένα σχήμα χωρίς αρχή και τέλος αντικατόπτριζε την αιωνιότητα και την αφοσίωση. Οι Ρωμαίοι είχαν επίσης δαχτυλίδια σε σχήμα κλειδιού, ως ένδειξη της αξιοσύνης της συζύγου τους. Τα δαχτυλίδια είχαν συμβολική αξία στο χώρο της Μεσογείου, πιθανότατα πριν από τη ρωμαϊκή εποχή. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που περιγράφεται στην «Έξοδο»: Όταν ο Φαραώ μεταβιβάζει στον Ιωσήφ την ευθύνη για την τύχη της Αιγύπτου, του περνά στο δάχτυλο το δαχτυλίδι-σφραγίδα, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο τα αισθήματα φιλίας και εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του.
Οι ρωμαϊκές βέρες ενσωματώθηκαν αργότερα στο τελετουργικό της Καθολικής Εκκλησίας και μέσω του χριστιανισμού στον υπόλοιπο κόσμο. Χάριν του έρωτα πάντως, σήμερα θεωρείται ότι η βέρα φοριέται στον παράμεσο του αριστερού χεριού γιατί τα αιμοφόρα αγγεία που τον διαπερνούν συνδέονται με την καρδιά.
