«Τα πράγματα φαίνονται ίδια με πέρυσι, στην πραγματικότητα, όμως, όλα είναι διαφορετικά. Το Grexit δεν αποτελεί πλέον θέμα. Το επιβεβαιώνουν όλοι οι παίκτες, ακόμα και εκείνοι οι οποίοι φλέρταραν με αυτό». Στο υπουργείο του κ. Σόιμπλε «ακούγονται διαφορετικοί τόνοι»: Οι Έλληνες «πράττουν το σωστό, σκέπτονται διαφορετικά», λέει μάλιστα κάποιος σκληρός επικριτής της Αθήνας, ο οποίος μιλάει σχεδόν με ενθουσιασμό για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο», γράφει σε άρθρο του ο αναλυτής της Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) Τόμας Γκούτσκερ.
«Τελικά ο κίνδυνος για τη συνοχή της Ευρώπης δεν προήλθε από το αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, από το αν θα διαλυθεί η ευρωζώνη και πιθανόν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προήλθε από έξω: από τις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από όλον τον κόσμο, οι οποίοι πέρασαν στην Ευρώπη μέσω του Αιγαίου». Ο Τσίπρας έκανε ξεκάθαρο στο Νταβός τον Ιανουάριο «ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα μόνο της δικής του χώρας, αλλά για μια παγκόσμια πρόκληση και ζήτησε την αλληλεγγύη των εταίρων του» και ο Σόιμπλε συμφώνησε. «Είναι έτσι όπως τα είπε ο Τσίπρας: είναι ντροπή για την Ευρώπη αν την κάνουμε φρούριο», σημειώνει ο αρθρογράφος.
«Ο Σόιμπλε τάχθηκε υπέρ ενός σχεδίου Μάρσαλ και μιας συμμαχίας των προθύμων, η οποία να δεχθεί τους πρόσφυγες. Η όλη κατάσταση «απαιτεί φυσικά την αλληλεγγύη με χώρες οι οποίες έχουν εξωτερικά σύνορα», όπως είπε. Ο Τσίπρας και ο Σόιμπλε είχαν έρθει πολύ κοντά στο θέμα», σημειώνει. «Αυτό δεν οφειλόταν στην οικονομική πολιτική…, τον Ιανουάριο υπήρχε κάτι σημαντικότερο: όλοι σκέπτονταν πυρετωδώς πώς θα σταματήσει η ροή των προσφύγων στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης και πως θα μπορούσε να διευθετηθεί συντεταγμένα».
Και συνεχίζει: «Είναι πλέον Μάϊος και η Ευρώπη προς το παρόν τα κατάφερε. Η Ελλάδα άλλαξε την νομοθεσία με συνοπτικές διαδικασίες, κατασκεύασε κέντρα υποδοχής, εκσυγχρόνισε την προστασία των συνόρων, συνήψε συμφωνίες με την Τουρκία, αλλά περιθώριο αναπνοής δεν έχει η κυβέρνηση Τσίπρα. Η οικονομική πολιτική επιστρέφει, εξακολουθεί να υφίσταται το θέμα «της πρώτης αξιολόγησης», οι δανειστές πιέζουν για επιτάχυνση και τα περιθώρια στενεύουν : τον Ιούλιο η Αθήνα χρειάζεται φρέσκο χρήμα ώστε να μην επαναληφθούν οι (περυσινές) επικίνδυνες καταστάσεις».
«Τα πράγματα φαίνονται φυσικά ίδια με πέρυσι. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα είναι διαφορετικά. Το Grexit δεν αποτελεί πλέον θέμα. Το επιβεβαιώνουν όλοι οι παίκτες, ακόμα και εκείνοι οι οποίοι φλέρταραν με αυτό. «Τώρα αποφασίσαμε να δώσουμε την ευκαιρία στην Ελλάδα», είπε ο Σόιμπλε, και μάλιστα στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt. Στο υπουργείο του επικρατούν διαφορετικοί τόνοι. Η προσφυγική κρίση πειθάρχησε τους Έλληνες. «Πράττουν το σωστό, δέχθηκαν βοήθεια, σκέπτονται διαφορετικά», λέει κάποιος σκληρός επικριτής της Αθήνας. Σχεδόν μιλάει με ενθουσιασμό για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών. Είναι βέβαια μαρξιστής, σίγουρα, αλλά έχει πάντα καλά επιχειρήματα μπορεί να μπει στη θέση των άλλων και τηρεί τους κανόνες. Με άλλα λόγια: o Tσακαλώτος είναι το αντίθετο του Βαρουφάκη, του προκάτοχου του, ο οποίος έκανε πυρ και μανία τους υπουργούς Οικονομικών. Αλλά δεν έχουν αλλάξει μόνο οι Έλληνες», τονίζει ο Τόμας Γκούτσκερ.
«Όταν ο Κλάους Ρέγκλινκ, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, μιλούσε πριν από έναν χρόνο με επενδυτές, δεν αναφερόταν μόνο στην οικονομική πολιτική. Ο Ρέγκλινγκ εφιστούσε την προσοχή στην γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας. Ορισμένοι τον περιγελούσαν ως «συμπονετικό άνθρωπο». Τώρα δεν χαμογελά πλέον κανείς. Μια διαπίστωση έχει επικρατήσει ακόμα και στον κόσμο της οικονομίας: δεν μπορεί να υπάρχει τάξη στην Ευρώπη με τον αποκλεισμό χωρών. Η τάξη πρέπει να επιτυγχάνεται από κοινού. Στο οικονομικό σύστημα, στα σύνορα. Υπάρχει μια έκφραση γι’ αυτό, ακούγεται λίγο παλαιομοδίτικη, αλλά εξακολουθεί να ισχύει: η Ευρώπη ως κοινότητα πεπρωμένου», συνεχίζει το άρθρο της FAZ.
«Φυσικά και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές διαμάχες, η προσφυγική κρίση έχει επιλυθεί τόσο λίγο, η Ελλάδα στέκεται μόνη στα πόδια της εξίσου λίγο. Αλλά η προθυμία του περασμένου καλοκαιριού να σπρώξουν την Ελλάδα στο γκρεμό και μετά να κοιτάνε τι θα συμβεί, αυτή η προθυμία η οποία κυριαρχούσε στους οικονομολόγους και στους αντιπάλους του ευρώ (αλλά όχι και στον Σόιμπλε) δεν υφίσταται πλέον. Η Ευρώπη έγινε πιο σοβαρή , νηφάλια , εξυπνότερη», συμπεραίνει ο Τόμας Γκούτσκερ.
«Όταν συναντήθηκαν οι υπουργοί Οκονομικών (στις 9 Μαΐου) στις Βρυξέλλες…όλοι μετακινήθηκαν, ιδίως ο Σόιμπλε και έτσι σχεδιάστηκε τουλάχιστον μια λύση. Οι Έλληνες πρέπει σύμφωνα με αυτήν να δημιουργήσουν έναν αυτόματο διορθωτικό μηχανισμό για την περίπτωση που θα μείνουν πίσω στο συμφωνημένο πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού. Η Αθήνα επιθυμεί να το επιτύχει με περικοπές του προϋπολογισμού και πρόσθετους φόρους. Οι Ευρωπαίοι δανειστές συλλαβίζουν από την πλευρά τους ακριβέστερα πώς θα καταστεί το ελληνικό χρέος ελέγξιμο. Υπάρχει γι’ αυτό μια εργαλειοθήκη: μακροπρόθεσμα σταθερά επιτόκια, μετάθεση της έναρξης εξόφλησης του χρέους, μεγαλύτερη χρονική διάρκεια αποπληρωμής του», συνεχίζει η FAZ.
«Εναπόκειται τώρα στα τεχνικά κλιμάκια να διαμορφώσουν από αυτούς τους στόχους ένα πρόγραμμα για τα επόμενα χρόνια. Μέχρι τις 24 Μαΐου θα πρέπει να είναι έτοιμο. « “Θα τα καταφέρουμε”, λέγεται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες». Παραμένει, όμως, ακόμα αβέβαιο αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα συμμετάσχει… Οι Ευρωπαίοι θα ξαλάφρωναν οικονομικά, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού, περισσότερο πρόκειται για πολιτικά συμφέροντα», και εντός της Γερμανίας όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος της FAZ.
Επίσης, οι Ασιάτες και οι Νοτιοαμερικανοί του ΔΝΤ «παρακολουθούν με άγρυπνα μάτια την Ελλάδα: πρέπει και οι ίδιοι να εκπληρώσουν σκληρούς όρους του ΔΝΤ. Η πλειοψηφία των ψήφων όμως παραμένει στα χέρια των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων, αν υιοθετήσουν κοινή στάση. Και η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν χάνει από τα μάτια της την γεωστρατηγική διάσταση. Για την Αμερική, η Ελλάδα είναι σημαντικός εταίρος του ΝΑΤΟ στην νοτιοανατολική πτέρυγα, εκεί όπου τα ρωσικά πολεμικά πλοία πλέουν στη Μεσόγειο. Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ του γεγονότος ότι, στο τέλος, το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στον δανεισμό της Ελλάδας», καταλήγει ο Τόμας Γκούτσκερ.
