Ποιος άραγε αμφισβητεί ότι η κυβέρνηση δεν έχει τα κότσια να πει όχι στην τρόικα και να επιβάλει τις δικές της αποφάσεις; Ασφαλώς κανένας πολίτης αφού βλέπει τη μια μέρα να λέει το μεγάλο «όχι» και να προχωρά στη ψήφιση νόμου για τα ληξιπρόθεσμα και την άλλη μέρα να παίρνει πίσω την απόφαση της. Η κυβέρνηση δείχνει σταθερότητα στην πολιτική της υποταγής προς την τρόικα αφού εκβιαζόμενη άρον άρον πήρε πίσω τον νόμο που ψήφισε η Βουλή, ο οποίος στη συνέχεια δημοσιεύτηκε και στο ΦΕΚ.
Μετά τη σθεναρά και σταθερή θέση της για την εφαρμοζόμενη πολιτική εξόδου από το μνημόνιο ήδη κατέθεσε σχετική τροπολογία που αφαιρει από τις ρυθμίσεις για τα ληξιπρόθεσμα τον ΕΝΦΙΑ. Η επιχειρηματολογία της τρόικας είναι ότι με τη διάταξη για τον ΕΝΦΙΑ θα δημιουργούσε μεγαλύτερο δημοσιονομικό κενό αφού θα έχανε το δημόσιο περίπου ένα δις ευρώ.
Όμως κάθε τόσο δηλώνουν ότι η χώρα μπήκε στο δρόμο της ανάπτυξης και ότι μέχρι στιγμής δημιουργήθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 2,5 δις ευρώ. Γιατί δεν καλύπτονται με το ποσό αυτό οι απώλειες από τον ρυθμισμένο ΕΝΦΙΑ;
Οι θυσίες του λαού και ο Βενιζέλος
Αγανακτούμε όταν ακούμε τον Βενιζέλο να δηλώνει κάθε τόσο ότι η χώρα κέρδισε την έξοδο από την κρίση χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η υποκριτική φράση έχει πλέον άλλη σημασία αλλά ετυμολογικά η θυσία είναι μια εθελοντική πράξη που αφορά τον κάθε πολίτη προσωπικά.
Στην περίπτωση της δήλωσης του Βενιζέλου υπάρχει άραγε η οποιαδήποτε εθελοντική διάθεση των πολιτών για τα όσα δεινά συσσωρευτήκαν στη χώρα; Δηλαδή η μείωση των αποδοχών, η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, η κατάργηση των δόμων υγείας και παιδείας, η κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων είναι πράξεις που θυμίζουν θυσίες ή απλά είναι πράξεις κατακρεούργησης των πολιτών; Στην ερώτηση μπορεί να απαντήσει μόνο ο Βενιζέλος.
