Ένας νόμος που ψηφίστηκε από την φιλεργατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το έτος 1982 έδωσε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους μέσα από τα συνδικάτα να υπερασπίζουν τις κατακτήσεις τους και να βάζουν φραγμό σε αντεργατικές μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Τα συνδικάτα αποτέλεσαν για πολλά χρόνια ένα βάθρο της δημοκρατίας και σε πολλές περιπτώσεις ήταν αυτά που διαμόρφωναν και τις πολιτικές που αφορούσαν το εργατικό εισόδημα.
Οι κυβερνήσεις αναγνωρίζοντας το ρόλο των συνδικάτων καθιέρωσαν νόμο που έδινε τη δυνατότητα στους κοινωνικούς εταίρους (συνδικάτα και οργανώσεις των εργοδοτών) να συμμετέχουν με τους εκπροσώπους της Πολιτείας σε συζητήσεις για θέματα εργασίας γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις δημιουργούσε συνθήκες εργασιακής ειρήνης.
Σήμερα μετά την εφαρμογή του μνημονίου και την κατάργηση όλων σχεδόν των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με τη μείωση των αποδοχών και το αβέβαιο μέλλον της εργατικής τάξης, με την ανεργία σε τεράστια επίπεδα, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων οι κυβερνώντες ακολουθώντας τις εντολές της τρόικας πιστεύουν ότι ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/82 δεν χρειάζεται αφού έτσι πρέπει να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Βάζουν λοιπόν φραγμό στο δικαίωμα της απεργίας αφού πλέον πρέπει να αποφασίζει το 51% των εργαζομένων, βάζουν επίσης φραγμό στην ελεύθερη λειτουργία των διοικήσεων των σωματείων αφού ανατρέπει το καθεστώς χορήγησης των συνδικαλιστικών αδειών ενώ επιτρέπει ακόμη την μετάθεση αλλά και την απόλυση μελών των διοικητικών συμβουλίων.
Έτσι ένα βάθρο της δημοκρατίας όπως χαρακτηρίζεται ο συνδικαλισμός απαξιώνεται προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.
