Εναντίον της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης των τραπεζοκαθισμάτων από τους ιδιοκτήτες των καφετεριών στρέφεται η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής, η οποία κάνει λόγο για «αυθαίρετες αδειοδοτήσεις» και «καταπάτηση δημόσιων χώρων».
Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα προσθέτει ότι υπάρχει «αγαστή συνεργασία και αλληλοκάλυψη των δημοτικών αρχών και των αφεντικών, τα οποία διογκώνουν τα κέρδη τους πληρώνοντας τους εργαζόμενους μόνο 3 ευρώ την ώρα» ενώ τονίζει ότι «οι απειλές των προστίμων που έγιναν προς τα αφεντικά από τη δημοτική αρχή, λίγες μέρες πριν το κρύο τους εξανάγκασει στον περιορισμό των τραπεζοκαθισμάτων, είναι προφανώς άνευ σημασίας και στάχτη στα μάτια των πολιτών».
Τέλος, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής αναφέρει ότι καθήκον όλων μας είναι «να γεμίσουμε το δημόσιο χώρο θεσμίζοντας διαφορετικά τη ζωή μας στο σήμερα».
Αναλυτικά, στο κείμενο της καταγγελίας αναφέρεται :
«Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία» έλεγε ένα γαλλικό σύνθημα της εξέγερσης του Μάη του ΄68. Σήμερα πλατείες, παραλίες, πάρκα, δρόμοι και γενικότερα ένα τεράστιο μέρος του δημόσιου χώρου παραχωρείται στις κερδοσκοπικές βλέψεις των επιχειρηματιών χωρίς κανένα όριο και έλεγχο. Μία βόλτα στην πόλη της Κομοτηνής καθιστά το λόγο αληθή. Τα τελευταία χρόνια συνεχώς επεκτείνεται ο χώρος που καταλαμβάνουν οι ιδιοκτήτες μαγαζιών με τα τραπεζοκαθίσματα τόσο στην κεντρική πλατεία, στον πεζόδρομο της Βενιζέλου, στην πλατεία μπροστά από το δημοτικό Ωδείο όσο και σε άλλες περιοχές της. Έτσι επέρχεται μια αισχρή μεγιστοποίηση των κερδών τους μέσω της καταπάτησης του χώρου που ανήκει σε όλους τους κατοίκους και μόνο αυτοί είναι αρμόδιοι να αποφασίσουν για την χρήση του. Οι προφανώς αυθαίρετες αδειοδοτήσεις προκύπτουν απο την αγαστή συνεργασία και αλληλοκάλυψη των δημοτικών αρχών και των αφεντικών, τα οποία διογκώνουν τα κέρδη τους πληρώνοντας τους εργαζόμενους μόνο 3 ευρώ την ώρα.
Μέσα στην ιστορία ο δημόσιος χώρος πάντα λειτουργούσε ως πλαίσιο συνεύρεσης των ανθρώπων και βιώματος της συλλογικής ζωής, καθώς και ως σημείο γέννεσης εξεγερσιακών στιγμών και ώσμωσης συλλογικών φαντασιακών. Από το διαχρονικό παιχνίδι των παιδιών στις πλατείες μέχρι τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του 2011 σε όλη την Ελλάδα και τη δίκαιη εξέγερση στο πάρκο Gezi της Τουρκίας, τίθεται ως κοινή συνισταμένη ο δημόσιος χώρος. Ζώντας σε μία έντονη εποχή ιδιώτευσης και αποξένωσης πρέπει να ξαναγεμίσουμε αυτούς τους χώρους για να ξαναεφεύρουμε τη συλλογική ζωή και να χτίσουμε τους όρους μιας διαφορετικής πραγματικότητας.
Οι απειλές των προστίμων που έγιναν προς τα αφεντικά από τη δημοτική αρχή, λίγες μέρες πριν το κρύο τους εξανάγκασει στον περιορισμό των τραπεζοκαθισμάτων, είναι προφανώς άνευ σημασίας και στάχτη στα μάτια των πολιτών. Καθήκον μας είναι να γεμίσουμε το δημόσιο χώρο θεσμίζοντας διαφορετικά τη ζωή μας στο σήμερα. Αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, δομές αλληλεγγύης και συλλήβδην η κοινωνική αξιοποίηση των πάρκων, των δρόμων και των πλατειών πρέπει να αντιπαρατεθούν στην κερδοσκοπική λύσσα των επιχειρηματιών».
