Αναρωτιέμαι πού πήγαν; Πού να βρίσκονται; Τι να έχουν απογίνει; Ξεκίνησαν κάτι καινούργιο; Κλείστηκαν σπίτι; Τους δόθηκε άλλη, καλύτερη ευκαιρία; Ήταν κάτι που το ήθελαν; Ή αναγκάστηκαν να το κάνουν; Το ανακοίνωσαν πρώτα; Σίγουρα κάτι θα είπαν στους καλύτερούς πελάτες; Αν είχαν «καλύτερους πελάτες»;
Περνώ από ένα δρόμο και βλέπω την βιτρίνα του καταστήματος, φροντισμένη, καρέκλες καθαρές, γευστικά προϊόντα κι οι υπάλληλοι εκεί έτοιμοι, ευγενικοί να εξυπηρετήσουν. Κι ύστερα, μετά από μέρες, τίποτα, «μα εδώ δεν ήταν;» αναρωτιέμαι «εδώ» απαντώ πάλι η ίδια βλέποντας τα «Πωλείται» ή «Ενοικιάζεται» ή «Όσοι ενδιαφέρεστε για τον εξοπλισμό, καλέστε τώρα στο 69….»
Πού πήγαν; Τι κάνουν; Χρειάστηκε να ξοδέψουν όλα τους τα χρήματα για να ανοίξουν αυτό το μαγαζί; Έχουν χρέη; Έχουν ανθρώπους να τους στηρίξουν; Και οι υπάλληλοι τους, πρώην εργαζόμενοι πια, τι κάνουν ; Βρήκαν δουλειά; Πληρώθηκαν μισθούς και αποζημιώσεις; Βγήκαν σε Ταμείο Ανεργίας;
Δεκάδες καινούργια καταστήματα, δεκάδες καινούργια λουκέτα, εκεί που ήταν οι φροντισμένες βιτρίνες, εκεί που οι πάγκοι έλαμπαν, εκεί τώρα τα «Πωλείται», «Ενοικιάζεται» έτοιμα να υποδεχτούν τον επόμενο τολμηρό…
«Τα έχει αυτά το επιχειρείν»… Σωστά, τα έχει, τα τελευταία χρόνια το σύγχρονο επιχειρείν τα παραέχει θα έλεγα. Μόνο να, αναρωτιέμαι πού βρίσκονται; Πού βρίσκεται το συμπαθητικό αγόρι στο γωνιακό πρατήριο άρτου που πάντα έβαζε τα μπισκοτάκια που μου άρεσαν χωρίς να χρειαστεί να του το πω ή η Τάνια που σκούπιζε το πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζί σιγοτραγουδώντας, αφήνοντας τραγούδι και σκούπισμα στη μέση, όταν εμφανιζόταν πελάτης … Πού βρίσκονται εκατοντάδες άλλοι σαν κι αυτούς; Αναρωτιέμαι πού πήγαν; Πού να βρίσκονται; Τι να έχουν απογίνει; Ξεκίνησαν κάτι καινούργιο; Κλείστηκαν σπίτι; Τους δόθηκε άλλη, καλύτερη ευκαιρία μήπως;
Μ.Ν.
daily-stories.gr
