Στην επιφάνεια των τροπικών θαλασσών του πλανήτη μας επιπλέει το μικρό γαστερόποδο του γένους Janthina περιμένοντας τη λεία του. Το μαλάκιο αυτό επιπλέει με τη βοήθεια φυσαλίδων. Ερευνητές του πανεπιστημίου του Michigan στις ΗΠΑ και του πανεπιστημίου του Leiden στην Ολλανδία ανακάλυψαν πώς αναπτύχθηκε αυτή η δεξιότητα.
Τα μαλάκια δημιουργούν τις φυσαλίδες εκκρίνοντας μια βλέννα η οποία γεμίζει με αέρα και τους παρέχει έτσι ανυψωτική δύναμη. Η τεχνική αυτή είναι η εξέλιξη μιας παρόμοιας τεχνικής του μαλακίου Epitonium clathrus που ζει στο βυθό της θάλασσας, όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές αναφερόμενοι, μεταξύ άλλων, σε μελέτες του DNA. Στο είδος Epitonium clathrus μόνο τα θηλυκά παράγουν τη βλέννα και οι φυσαλίδες τους δεν περιέχουν αέρα, αλλά αυγά και άμμο, και λειτουργούν ως φωλιά.
Κατά την πρώτη περίοδο μετά τη δημιουργία της Γης θα πρέπει να είχε εισχωρήσει αέρας στις φυσαλίδες με τα αυγά του Epitonium clathrus. Γι’ αυτό ανέβηκαν μέσα από τη μάζα των υδάτων για να καταλήξουν στην επιφάνεια της θάλασσας. Όταν ολοκληρώθηκε η εκκόλαψη, υπήρχε πολλή τροφή στο νέο περιβάλλον για τα μικρά Epitonium clathrus.
Κι έτσι η εξέλιξη ευνόησε τη δημιουργία φυσαλίδων αέρος στη βλέννα των αυγών – με τον καιρό, «έμαθαν» και τα αρσενικά να παράγουν βλέννα και να δημιουργούν μ’ αυτήν φυσαλίδες. Η θεωρία αυτή υποστηρίζεται και από μελέτες των ερευνητών σχετικά με ένα σπάνιο αυστραλιανό μαλάκιο του γένους Recluzia, το οποίο βρίσκεται σε στάδιο εξέλιξης μεταξύ του μικρού Janthina και του Epitonium clathrus.
