Τον στερνό αποχαιρετισμό στον Λεωνίδα Κύρκο έδωσαν σήμερα στο Α’ Νεκροταφείο χιλιάδες κόσμου -η οικογένειά του, παλιοί και νεώτεροι σύντροφοί του, άνθρωποι από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, του πνεύματος και της τέχνης, άνθρωποι που ήρθαν να τον αποχαιρετίσουν από όλη τη χώρα.
Στην πολιτική κηδεία, που ο ίδιος είχε ορίσει, είχε εκφράσει την επιθυμία να υπάρξει ένας μόνον επικήδειος -αυτός του Φώτη Κουβέλη. Αποχαιρετώντας τον, ο ηγέτης της Δημοκρατικής Αριστεράς αναφέρθηκε στη «φωτεινή, πολυεπίπεδη προσωπικότητα, που διακρινόταν από τη μαχητικότητα, την πολιτική οξυδέρκεια, την προσήνεια και τη δεινή ρητορική ικανότητα».
Ανατρέχοντας στη συμμετοχή του Κύρκου στους αγώνες της αριστεράς, στις φυλακίσεις και τις διώξεις του, ο Φ.Κουβέλης ιδιαιτέρως υπογράμμισε την έμφαση που απέδιδε «στην επανάσταση στη σκέψη και τις πρακτικές του αριστερού κινήματος. Πίστευε στην Αριστερά των ανοιχτών οριζόντων, έβλεπε την πολιτική οραματικά και δημιουργικά, ήθελε η πολιτική της αριστεράς να ‘ναι σύγχρονη, τολμηρή και συμφιλιωτική, εκρηκτική, ΝΑ ΄ναι αποστολή στην υπηρεσία του έθνους και των κοινωνικά αδύναμων».
Παραπέμποντας στην ιστορική πολιτική διαδρομή του Λ.Κύρκου, ο Φ.Κουβέλης στάθηκε ιδιαιτέρως σε δύο γραπτές παρεμβάσεις του: Πρώτον, «τα πέντε σημεία της ΔΔΑ για την ομαλότητα», που εκδόθηκαν λίγους μήνες πριν από τη δικτατορία του ’67, κείμενο στο οποίο ο συγγραφέας έκρουε την καμπάνα προειδοποίησης για την επερχόμενη χούντα και καλούσε σε έναν «πανεθνικό συναγερμό, για να αποκρουστεί ο κίνδυνος της εκτροπής βάσει μιας προγραμματικής συμφωνίας διεξόδου που απευθυνόταν σε όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού-δημοκρατικού τόξου». Και δεύτερον, τους «στόχους του έθνους», όπου ο Λ. Κύρκος απέδιδε στη μεταπολίτευση την «ευκαιρία μιας νέας πορείας», καλώντας, αφενός τις τρεις μεγάλες παρατάξεις «να θεμελιώσουν τη νέα ελληνική δημοκρατία στη βάση του δημοκρατικού ανταγωνισμού και της αμοιβαίας πολιτικής αναγνώρισης» και αφετέρου την Αριστερά να χαράξει μια νέα στρατηγική – του «δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό».
Ο ομιλητής υπογράμμισε ιδιαίτερα «το πάθος του Λεωνίδα για τη διαμόρφωση νέων συσχετισμών, εντός του δημοκρατικού πλαισίου, μέσα από τη διαπαιδαγώγηση του λαϊκού κινήματος σε μια λογική μη βίας και συνεχούς προώθησης των κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων, μέσω του διαλόγου, του αμοιβαίου επηρεασμού, της ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων και της ενίσχυσης των κοινωνικών κινημάτων».
«Οι αντιλήψεις που έσπειρε ο Λεωνίδας», είπε ο Φ.Κουβέλης, «για την ανανέωση της σχέσης της αριστεράς με τη δημοκρατία, την ενωμένη Ευρώπη, τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη, την καταδίκη της ρητορικής πλειοδοσίας, την εγκατάλειψη των φανατισμών, την απόλυτη απόρριψη της βίας, τον πολιτικό πολιτισμό, εξακολουθούν να μην είναι δεδομένα στον τόπο μας. Ο ίδιος όμως είχε την απάντηση -‘είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξερό’ έλεγε και συμπλήρωνε: ‘έχουμε όμως τους σπόρους και θα συνεχίσουμε’».
