του Ευριπίδη Στυλιανίδη
Βουλευτή Ροδόπης Νέας Δημοκρατίας – πρώην Υπουργού,
Αναπληρωτή Καθηγητή Νομικής Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου
Έρχεται η στιγμή που η πολιτική θα ξαναζητήσει τους φυσιολογικούς ανθρώπους της καθημερινότητας. Αυτούς που μυρίζουν χώμα καλλιεργώντας τη γη τους, όσους ιδρώνουν κάθε μέρα για το μεροκάματο. Αυτούς που μπαίνουν στο ταξί και στο λεωφορείο για να μετακινηθούν, όσους κάθονται στην ουρά για να τακτοποιήσουν τις δουλειές τους, εργάζονται κανονικά χωρίς να θρέφονται από αργομισθίες, υπολογίζουν τα έξοδα του μήνα για να τα καταφέρουν, αγωνιούν για την εκπαίδευση και το μέλλον των παιδιών τους, γιατί δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα IB για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτούς που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες του φορολογικού συστήματος για να επιβιώσουν και προβλέπουν ότι καλύτερο μπορούν για την υγεία της οικογένειας τους, ώστε να μην κρεμαστούν αποκλειστικά από το εθνικό σύστημα υγείας.
Αυτοί οι άνθρωποι που βιώνουν τη δύσκολη καθημερινότητα της ακρίβειας, ενοχλούνται όταν διαπιστώνουν ότι οι αγωνίες τους δεν γίνονται κατανοητές από κάποιους εκπροσώπους που οι ίδιοι επέλεξαν.
Έχουν δυστυχώς αραιώσει στη Βουλή οι αυτοδημιούργητοι, οι έμπειροι και οι ταγμένοι σε ιδέες προσφοράς και κοινωνικής ανταπόδοσης στο Λαό, που σε μία ώριμη Δημοκρατία πρέπει να είναι ο μοναδικός και κυρίαρχος εργοδότης των πολιτικών. Η πολιτική δεν είναι για χομπίστες που ψάχνουν τρόπο κοινωνικής καταξίωσης. Δεν είναι για διατεταγμένους και διαπλεκόμενους που την αντιμετωπίζουν ως μέθοδο εύκολου πλουτισμού. Ούτε φυσικά είναι μόνο γι’αυτούς που επιθυμούν γρήγορη και εύκολη ανάδειξη μέσα από το star system ή τα social media. Η αναγνωρισιμότητα ή η κληρονομικότητα μπορεί να ξεκλειδώσουν εύκολα την πόρτα της εξουσίας, δεν είναι όμως αρκετές από μόνες τους για να καταξιώσουν έναν πολιτικό.
Επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που ταυτίζεται -όχι λαϊκίστικα- αλλά ως γνήσιος ηγέτης με τα προβλήματα του κόσμου. Αγωνίζεται να τα αντιμετωπίσει. Προετοιμάζεται σοβαρά γνωσιολογικά, συναισθηματικά και ηθικά πριν μπει στο πεδίο και όταν εισέλθει στον πολιτικό στίβο ξέρει να συνομιλεί με το Λαό, το Θεό και την Ιστορία.
Γιατί ο Λαός πρέπει να είναι η δύναμη του και η μοναδική αναφορά του. Ο Θεός το αίσθημα δικαίου και η ηθική που πρέπει να τον προσδιορίζει και η ιστορία, διότι συχνά οι αποφάσεις του δεν αναφέρονται μόνο στους ψηφοφόρους του σήμερα, αλλά στο έθνος, δηλαδή σε αυτούς που έφυγαν προσφέροντας στην Πατρίδα και κυρίως σε αυτούς που θα έλθουν, δηλαδή στα παιδιά μας, από τα οποία δανειστήκαμε το μέλλον που σήμερα διαμορφώνουμε με τις αποφάσεις μας.
Το ερώτημα που κάθε φορά τίθεται στην ανάλυση της ανθρωπογεωγραφίας του Εθνικού Κοινοβουλίου είναι, πόσοι, ανεξάρτητα από κόμματα, είναι έτοιμοι για το ρόλο που αναλαμβάνουν να διαδραματίσουν; Πόσοι είναι εκπαιδευμένοι κατάλληλα για να διαχειρίζονται κρίσεις με ψυχραιμία και ευαισθησία, να παράγουν αποτελέσματα για τους πολλούς με γνώση, συστηματικότητα και σκληρή δουλειά, να οριοθετούν ένα Εθνικό Όραμα μέσα στο οποίο θα χωρούν τα μικρά όνειρα όλων και όχι λίγων, ένα Όραμα που θα αφυπνίζει και θα κινητοποιεί όλες τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και του έθνους;
Πόσοι είναι αυτοί που δεν εξαρτώνται, δεν ετεροπροσδιορίζονται, δεν αδιαφορούν, δεν υποτάσσονται σε συμφέροντα, αλλά καθοδηγούνται αποκλειστικά από τη συνείδηση τους;
Πόσοι δηλαδή είναι αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν ακόμα και την καρέκλα τους εφόσον πρόκειται να υπερασπιστούν μια θέση αρχής ή μια ιδέα που ξεπερνά τις μικρές σκοπιμότητες, τη μικροκομματική λογική ή τα μεγάλα συμφέροντα προκειμένου να υπηρετήσει Αξίες;
Όταν στο ξεκίνημα της πολιτικής μου διαδρομής τοποθετήθηκα ως ο νεότερος Υφυπουργός της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή στο Υπουργείο Εξωτερικών κοντά στον εμπειρότατο Υπουργό Πέτρο Μολυβιάτη, μου έδωσε μια ανεκτίμητη συμβουλή: «Όταν συνομιλείς με περίεργους ξένους ηγέτες, τα πρώτα 20 λεπτά πρέπει να μπορείς να διαγνώσεις αν διαπραγματεύονται για την πατρίδα τους, για το κόμμα τους ή για τον εαυτό τους. Αν δεν το καταλάβεις φύγε, διότι είναι σίγουρο ότι η διαπραγμάτευση θα αποτύχει…».
Με αυτό το μέτρο όλα αυτά τα χρόνια αξιολογώ και στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ηγεσίες και πρόσωπα όλων των περιόδων και όλων των χρωμάτων και το μέτρο αυτό αποδεικνύεται αλάνθαστο και ανθεκτικό στο χρόνο. Συμπερασματικά, όταν δεν έχουμε ποιότητα και αποτελεσματικότητα στην πολιτική δημοκρατία, είναι γιατί δεν το επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι. Αν αφήνουμε την εικόνα να σκεπάζει την ουσία και την επικοινωνία να επισκιάζει την πολιτική… Αν επιτρέπουμε το φανατισμό και την ιδεοληψία να υποκαθιστούν την αντικειμενική αξιολόγηση της ποιότητας και την συνεχή επιδίωξη της αποτελεσματικότητας… Αν υποκύπτουμε στο αίσθημα ανασφάλειας και στην αλαζονεία που συνήθως είναι οι πιο επικίνδυνοι σύμβουλοι της εξουσίας… Τότε αδικούμε κατάφορα αυτούς που είναι πραγματικά άξιοι και υπηρετούν Αξίες.
Μπορεί στην πολιτική να ευδοκιμούν όλα τα είδη της κοινωνίας. Σίγουρα όμως υπάρχουν και άνθρωποι που αξίζουν, θέλουν και μπορούν να πετύχουν και να προσφέρουν. Αυτό που έχει σημασία είναι το σύστημα να τους ανακαλύπτει και να τους δίνει ευκαιρίες.
Η ποιοτική ανανέωση, η ηθική ανασύνταξη, η πολιτική ανασυγκρότηση, η εθνική επανεκκίνηση δεν είναι θέμα μόνο ηλικίας, σπουδών, κοινωνικής καταγωγής, ονόματος, οικονομικής κατάστασης… Είναι πρωτίστως θέμα κοινωνικής κινητικότητας. Η κινητικότητα δεν ανέχεται θέσφατα, δεν προστατεύει κατεστημένα, δεν αναπαράγει μεσίες, δεν οστεοποιεί συστήματα εξουσίας… Δίνει συνεχώς νέες ευκαιρίες. Ανανεώνει τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Ξεχωρίζει ό,τι δουλεύει , αξίζει και παράγει. Ξεπερνά ότι εμφανίζεται αυτάρεσκο να αδρανεί θεωρώντας τα πάντα δεδομένα. Δεν ανέχεται κορυφές ρεζερβέ εκ των προτέρων και κυρίως αξιολογεί όχι μόνο το στόχο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτός κατακτήθηκε.
Στο ξεκίνημα της πολιτικής μου διαδρομής ως νέος Βουλευτής είχα την τύχη να συνυπάρξω και να συνεργαστώ με κορυφαίους πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Κάποιος από αυτούς, ιδιαιτέρως επώνυμος, βλέποντας τον ενθουσιασμό μου κάποια στιγμή μου είπε: «Πρέπει να ξέρεις ότι η πολιτική είναι Μαραθώνιος και όχι αγώνας ταχύτητας…». «Το ξέρω» του απάντησα «αλλά η διαφορά είναι ότι εγώ ξεκινάω από το Μαραθώνα, ενώ κάποιοι άλλοι έξω από το Καλλιμάρμαρο. Ξέρω ότι ίσως έχουν περισσότερες πιθανότητες να τερματίσουν πρώτοι. Ένα πράγμα όμως θα στερηθούν. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να απολαύσουν την ομορφιά της διαδρομής …».
Αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά της Κινητικότητας. Ανατρέπει τα δεδομένα. Δίνει ευκαιρίες σε όλους. Ανανεώνει συνεχώς τη Δημοκρατία και ενισχύει την Ποιότητα.
Πηγή: Εφημερίδα Εστία της Κυριακής
