Την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο Impact Hub Athens, ακολουθώντας την Έφη Αχτσιόγλου στην «κούρσα» της διαδοχής.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει ένα κομμάτι της Αριστεράς», τόνισε μεταξύ άλλων ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και σημείωσε: «Θέλουμε να απευθυνθούμε σε πολύ κόσμο. Πρέπει να εξηγήσουμε τις αξίες μας, τις θέσεις μας, τις προτάσεις μας».
Αναλυτικά η δήλωσή του:
«Σας κάλεσα εδώ να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου. Μετά από μια τόσο μεγάλη ήττα χρειάζεται αναστοχασμός κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά τρέχουν τα γεγονότα και δεν μπορούμε να περιμένουμε. Η δική μου υποψηφιότητα βασίζεται στο δίπολο συνέχεια και τομή. Η συνέχεια βασίζεται στην παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα για όσα καταφέραμε.
Ως κυβέρνηση βγήκαμε από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Είχαμε και τη συμφωνία των Πρεσπών με τον καθοριστικό ρόλο του Αλέξη Τσίπρα, στην ιστορία αυτό θα μείνει. Όταν έχεις χάσει με τέτοια διαφορά, υπάρχουν πράγματα που δεν έχεις κατανοήσει, ίσως δεν πιάσαμε την ψυχολογία όσων ήθελαν μια σταθερή συνέχεια, ίσως δεν πείσαμε με τις προτάσεις και παρεμβάσεις μας. Στη δική μου σύλληψη ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει κομμάτι της Αριστεράς. Δεν μπορώ να φανταστώ Αριστερά που δεν θα θέλει να κάνει ανοίγματα στον κόσμο, σε εργαζομένους όλων των ειδών, από τα delivery μέχρι την εστίαση και τον τουρισμό.
Έχουμε μια πολύ ταξική κοινωνία που καθορίζεται το μέλλον των παιδιών από τη στιγμή που έχουν γεννηθεί. Αλλά θέλουμε να απευθυνθούμε και σε έναν νέο με μια μικρή επιχείρηση, σε έναν νέο επιστήμονα που θέλει ένα αναπτυξιακό Κράτος με κανόνες. Θέλουμε να απευθυνθούμε σε ανθρώπους με αναπηρία και από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο. Θέλουμε να απευθυνθούμε σε πάρα πολύ κόσμο. Είναι άλλη ερώτηση σε ποιον απευθύνεσαι και άλλη ερώτηση ποιος είσαι εσύ που απευθύνεσαι. Όσο ακούμε τον κόσμο πρέπει να εξηγήσουμε τις αξίες μας, τις θέσεις μας, τις προτάσεις μας. Από αυτή τη συνάντηση μπορεί να βγει κάτι πολύ καλό.
Στις εκλογές είχαμε μια θολή ταυτότητα. Αυτό το λένε Αριστεροί αλλά και αναλυτές. Το στίγμα μας δεν ήταν ξεκάθαρο. Η Αριστερά θέλει να βοηθήσει τον κόσμο για μια καλύτερη ζωή, και στη διαπραγμάτευση υπό τον Αλέξη Τσίπρα το αποδείξαμε αυτό με εμένα επικεφαλής και μαζί με μια μεγάλη ομάδα νέων που δούλεψε πολύ σκληρά, όχι στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, αλλά έχοντας στο μπροστινό μέρος της σκέψης το για ποιον διαπραγματευόμαστε. Έτσι βγήκαμε από το μνημόνιο με την κοινωνία όρθια. Δώσαμε χώρο στον κόσμο στην κοινωνία για να οργανωθεί και να παίξει ουσιαστικό ρόλο.
Η Αριστερά έχει εικόνα για το σύστημα εξουσίας που βάζει εμπόδια. Οι φραγμοί που μπαίνουν στην οργάνωση του κόσμου είναι ιδεολογικοί, θεσμικοί, σε μια Δημοκρατία που γίνεται όλο και πιο φτωχή. Όλα αυτά είναι πεδία μάχης για την επόμενη περίοδο.
Το μεγάλο ζήτημα είναι η ανάπτυξη και το αναπτυξιακό κράτος.
Ξέρουμε πως το μοντέλο που ακολουθήθηκε δεν δούλεψε. Δημιούργησε ανισότητες και δεν έφερε αύξηση του ΑΕΠ και των επενδύσεων. Έχουμε την επιστροφή του Κράτους παντού. Δεν το έκανε μόνο ο Μπάιντεν με τον νόμο για τη μείωση του πληθωρισμού για την επαναφορά της βιομηχανικής πολιτικής. Ακόμη και ο Τραμπ και ο Σούνακ λένε πως για τις μεγάλες προκλήσεις χρειάζεται Κράτος που παρεμβαίνει. Έχουμε μια μερική επιστροφή στο έθνος, μια μερική αποπαγκοσμιοποίηση σε αυτό το πεδίο. Έχουμε την άνοδο της ακροδεξιάς.
Πώς απαντάμε σε αυτές τις νέες προκλήσεις; Όχι με ένα επιτελικό Κράτος όπως το φαντάζεται ο κ. Μητσοτάκης με πατερναλισμό, αλλά με ένα αναπτυξιακό Κράτος με στόχους, που ξέρει πού θέλει να πάει η οικονομία και η κοινωνία, που οργανώνει, που βρίσκει συνέργειες, που χρησιμοποιεί τα εργαλεία του Κράτους. Ένα Κράτος που ξέρει να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή.
Ένα Κράτος που βάζει το ζήτημα του ποιος παράγει, τι παράγει, με ποιον τρόπο παράγει. Δεν μπορούμε να πάμε σε μια πράσινη μετάβαση χωρίς να τα θέσει η Αριστερά αυτά τα ζητήματα. Είναι να δεις με ποια εργαλεία και προτεραιότητες μπορείς να τα αντιμετωπίσεις αυτά. Το ίδιος ισχύει για την ψηφιακή μετάβαση και το AI. Αν η Αριστερά την επόμενη περίοδο δεν έχει λύσεις και προτάσεις για όλα αυτά, θα χάσει. Γιατί καμία τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη, έχει σημασία ποιος την παράγει.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η οικονομία της φροντίδας. Η οικονομία της φροντίδας στα νοσοκομεία, στους οικιακούς βοηθούς, έχει ένα τεράστιο μέρος του ΑΕΠ της χώρας και εκεί η Αριστερά δεν έχει τοποθετηθεί αναλυτικά. Για το μεταναστευτικό, υπάρχει και εκεί οικονομική διάσταση. Είναι σοβαρό ένα αναπτυξιακό Κράτος να μη δίνει λύσεις για τα χέρια εργασίας και να έχει μετανάστες κλειδωμένους σε κέντρα υποδοχής;
Για όλα αυτά πρέπει να είμαστε σε διάλογο με την Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία, την Αριστερά και τους Πράσινους. Πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο πέρασε ένας πράσινος νόμος που ψηφίστηκε από αριστερά, σοσιαλιστές, πράσινους και το κέντρο του Μακρόν, όχι από τη δεξιά. Αυτό αποδεικνύει πως υπάρχουν συμμαχίες.
Το Κράτος πρέπει να έχει άποψη και εργαλεία και άμεσες παρεμβάσεις σε κάποιους χώρους. Ο Κέυνς έλεγε πως ”το Κράτος δεν πρέπει να περιορίζει αλλά να δίνει ευκαιρίες και αυτοπεποίθηση και κουράγιο”. Αυτό ισχύει και στον πολιτισμό και σε τομείς της οικονομίας μας.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως χωρίς μια τέτοια προσέγγιση μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα δομικά της προβλήματα, όπως η εξάρτηση από τουρισμό και οικοδομές, το ισοζύγιο πληρωμών, την ερήμωση της χώρας. Δεν υπάρχει τίποτα που να είπε για αυτά ο κ. Μητσοτάκης.
Με λίγα λόγια χρειαζόμαστε ένα αναπτυξιακό, δημιουργικό Κράτος που θα κάνει την Ελλάδα πιο πλούσια. Τα τελευταία χρόνια προσπάθησαν να μας πείσουν πως μόνο ο ιδιωτικός τομέας παράγει. Όταν το Κράτος ανεβάζει την κυκλική οικονομία στον μ.ο. της Ευρώπης τότε δημιουργεί πλούτο. Όταν βρίσκει συνέργειες, φροντίζει την παιδεία, φτιάχνει δρόμους, δημιουργεί πλούτο, όσο κι αν ξοδέψει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο αυτά απαιτούν ομάδες εργασίες. Κι αν κάτι απέδειξα στη διαπραγμάτευση είναι πως ξέρω να φτιάχνω ομάδες.
Αυτές οι ιδέες πρέπει να γίνουν projects. Παρεμβάσεις, για τις τοπικές κοινότητες και την κυκλική οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν κυβέρνηση έκανε τα σχολικά γεύματα. Τώρα πρέπει να κάνουμε περισσότερα βήματα. Να φτιάξουμε μια αλυσίδα που τελειώνει στα σχολικά γεύματα αλλά αρχίζει από οικολογική παραγωγή, που έχει ανθρώπους που τα οργανώνουν αυτά για να φτάσει από την αρχή στο τέλος. Αυτό είναι ένα παράδειγμα project για το Κράτος».
