Τρύπωνε αέρας παρείσακτα
απ’ τις της πόρτας σχισμές
κλειστά φύλλα
φώτα ανοιχτά
σκοτάδι υπόγειο
και ανώφελο υπενθύμισης ρολόι
για τον χρόνο που κυλάει.
Η κύλιση επενεργεί αστραπιαία
στο βαρύ ρούχο
και πνίγει αυτήν η ανένδοτη απειρότητα,
επ’ άπειρον. Ήταν ο αέρας φερέγγυος Συνομώτης,
εγκάθειρκτος του σκότους.
Κι όμως: αμάλγαμα θερμών αναπνοών.
*Η Μαρία Πασχάλη είναι απόφοιτη Τμήματος Φιλολογίας ΔΠΘ και σήμερα κάνει το μεταπτυχιακό της στην Κομοτηνή. Γράφει ποιήματα από πολύ νεαρή ηλικία. Η ποίηση για την ίδια είναι τρόπος ζωής, τίποτα λιγότερο.
